‘t Wordt tijd dat Ton een open boek wordt voor de dame:
’t Is grappig dat jij ’t fietsen nu aanhaalt. Er vindt bij mij nl juist in dat fietsen een grote tegenstrijdigheid plaats. Zo ervaar ik ’t althans als ik er over nadenk. Raak ik in ’t dagelijks leven al snel verveeld van de dingen die zichzelf herhalen (voor mij nooit 2 keer achter elkaar ‘tzelfde nr; op vakantie loop ik elke keer een andere wandelroute; een boek lees ik nooit een 2e maal), op weg naar m’n werk kies ik altijd dezelfde weg. Simpelweg omdat ’t nou 1maal de kortste is.
Ik weet ’t tegelijkertijd ook wel te verklaren vanuit dezelfde motivatie: de weg moet zo snel mogelijk afgelegd worden om herkenning van eerdere gebeurtenissen, confrontaties met ‘saai’, te voorkomen. Maar toch sta ik verbaasd dat ’t me ertoe beweegt elke dag dezelfde route af te leggen.
Daarnaast wil ik altijd op dezelfde plek zitten na afloop van ’t werk, als ik bij m’n ouders eet, op visite bij een kennis, of vroeger, toen ik les kreeg in een collegezaal, werd ik door mezelf gedwongen op dezelfde stoel plaats te nemen waar ik ‘t 1e college had meegemaakt. Wijk ik af van die vaste plek, ‘ik’ tov ’t universum, dan voel ik me ongemakkelijk, loopt ’t niet zoals ik wil, kan ik me niet concentreren.
Ik ga de laatste jaren naar Engeland, gedurende mijn vakanties. Ik zag er tegen op, de 1e keer, was bang dat ik snel terug zou verlangen naar m’n thuisbasis. Zoals me vaker was overkomen bij eerdere pogingen langer dan een week weg te blijven.
De 1e keer ben ik voortijdig teruggekeerd. Niet veel eerder, ik hoefde de datum op m’n treinticket slechts 1 dag te vervroegen, maar wel teleurstellend, omdat ik mezelf niet toestond te genieten van een vreemd land, met andere gewoontes, maar bovenal: heerlijk bier (dat alleen als je de moeite neemt ernaar te zoeken).
Ik was ’t inmiddels van mezelf gewend. Heimwee is niet iets onbekends voor mij. 3 Weken alleen op vakantie in Zweden werden eerder al gereduceerd tot 1 week & 1 dag. ’t Bereiken van Åland, 10 jaar geleden, was ’t summum van mijn vakantie-ervaringen tot dan toe, maar werd tenietgedaan doordat ik de volgende dag ijlings terug wilde keren naar huis. Vaak heb ik aan mijn ouders’ hoofd gezeurd met de vraag of we niet ‘ns konden stoppen met vakantie vieren om terug te keren naar huis. De zondagse wandeltochten in ’t Robbenoordbos deden ’t heimwee al ontstaan voordat ik de deur uit was getrokken door m’n ouders.
’t Is een eeuwige strijd in mijn hoofd. Ik wil altijd afwisseling, een boterham met pindakaas is voor mij na 2 dagen al afgezaagd, maar daar moeten de omstandigheden niet te veel voor veranderen.
Maar ik zou je nog antwoord geven op de vraag waarom ik in London ben gedurende mijn vakanties. Waarbij ik moet aantekenen dat ik daar slechts de laatste 2 vakanties elke keer een week heb doorgebracht. Ik verblijf in Engeland dankzij ’t feit dat een kennis van mij bier verkoopt op een festival in Canterbury. Hij heeft ’t daar druk & dus is mijn hulp welkom. Voor ’t verlenen van hand- & spandiensten is hij bereid m’n reis richting Engeland te vergoeden. Een week na dat gebeuren vindt er een ander bierfestival plaats in de Olympia in London, ’t GBBF (Great British Beer Festival). Voor mij wederom vrijwilligerswerk, waarbij ditmaal m’n onderkomen wordt geregeld. Tussen de 2 festivals in wandel ik over ’t engelse platteland.
Ondanks dat ik 2 weken van huis ben, heb ik gedurende die tijd geen moment de tijd om na te denken over heimwee. Elke dag is nieuw, er gebeurt elke keer iets anders & de activiteiten die ik onderneem duren net niet te lang om te beseffen dat ’t saai zou kunnen zijn. Daar is de inspanning meestal ook te groot voor. Hoewel op ’t GBBF veel mensen te dik zijn om mijn niet aflatende energie te kunnen bijhouden. Om te voorkomen dat ik met die traagheid van andermans bestaan wordt geconfronteerd slenter ik grote delen van de dag over de straten van London. Om met frisse energie ‘s middags de taken te verrichten waar de andere vrijwilligers de hele dag voor nodig hebben.
Hoewel ’t voor mij een ideale vakantie is, een week wandelen ingesloten door 2 bierfestivals waar ’t hard werken is & ik toch de mogelijkheid heb iets cultureels mee te maken, heb ik besloten dat ik dit jaar niet naar London ga. Ik wil naar de Kanaaleilanden. Ik ga ervan uit dat zogauw ik 1 van die eilanden bereikt heb, ik onmiddellijk terug naar huis verlang. Maar ik moet de reis ondernemen. Ik wil zien hoe een eiland er uit ziet, hoe een eiland functioneert temidden van een wereld die geen last van beperkingen heeft. Ik wil op zoek naar m’n soortgenoten, maar weet ondertussen dat ik de aanblik niet te lang kan velen.
& Dan, uiteindelijk, trekt men zich weer terug in Zijperspace.