De dame & Ton werken toe naar een finale:

Je moet iets doen zolang je ‘t leuk vindt, daar gaat ‘t eigenlijk om. Ik heb de neiging om die grens te stellen op een moment die iets zou kunnen betekenen. Een magisch getal, een afgerond geheel, ‘t einde van een periode in de vorm van een week of een maand. Dan hoef ik zelf niet de beslissing te nemen, maar doet de omstandigheid van ‘t getal, of de afronding van een periode ‘t werk voor mij. Geen schuldgevoel of spijt: ‘t is gewoon zo dat de omstandigheid er een punt achter gezet werd.
Maar aan de andere kant is ‘t ook zo dat druk, angst & vermoeidheid elke dag bij mij een rol spelen. Dit mbt ‘t schrijven van een stukje voor m’n weblog. Er moeten perse 2 stukjes geschreven worden binnen de 24 uur die een dag heten te representeren. Een stok achter de deur om m’n weblog tov de lezer continuïteit te geven, maar ook voor mezelf. Ik kan niet anders dan mezelf dwingen m’n weblog inhoud te geven volgens een door mezelf vastgestelde struktuur, omdat ik weet dat zogauw ik verslap de motivatie om door te gaan zienderogen zal verminderen. Ik prent in m’n achterhoofd dat ik door wil gaan met schrijven, daar heb ik tenslotte m’n leven lang van gedroomd, & dat continuïteit voor mij daar een, weliswaar streng, hulpmiddel bij is.
Ik ben dus streng voor mezelf, zou je kunnen zeggen. Ik leef met mezelf naar de regels die ik mezelf toegelaten heb. Om zodoende niet ‘t overzicht van ‘t leven te verliezen. Dat heb ik in ‘t verleden al 1maal gehad, ik wil, hoewel ‘t vooruitzicht weg te zakken verleidelijk is, niet nog eens zo diep gaan.
Ik heb kortom de neiging om de gehele wereld in regeltjes te vatten. Om zodoende overzicht te blijven houden. Ik vergeet daarbij dat anderen daar helemaal niet aan gewend zijn. Ik vergeet daardoor ook belangstelling voor anderen te tonen. Dat is iets wat ik ook tov jou heb gedaan, misschien zonder dat jij er iets van gemerkt hebt. Ik had een masterplan in m’n hoofd, ‘t vormde zich in ieder geval langzaam, & ik vergat volledig de spontaniteit waarmee ‘t afgelopen zaterdagnacht ontstaan was.
Is voor de rest niet belangrijk, niemand die ‘t waarschijnlijk gemerkt heeft, maar ‘t haalde een beetje de lol uit ‘t schrijven van die stukjes weg. Terwijl ze juist leuk & goed zijn als die lol er wel in zit.
Je merkt: ik ben ook nog heel erg kritisch naar mezelf. Niets mag zomaar, alles moet met een reden. Verantwoord. Tegenover iedereen, maar vooral tegenover mezelf.
Hoewel ik bij de laatste stukjes er juist weer verschrikkelijk veel lol in had, vooral ook omdat ‘t onderwerp me tot de nodige zelf-hilariteit bracht, wist ik dat de vorm een methode was geworden. Die vorm moest doorbroken worden, & juist daardoor ook afgebroken. Want door ‘t slechts te doorbreken zou ‘t kunnen leiden tot weer een volgend dogma. Dat op zijn beurt leidt tot de volgende beknelling.
Nee, we moeten gewoon blijven melen, maar niet zo hoogdravend meer. Zeker ik niet. ‘t Leven zelf doet al moeite genoeg om op zo’n manier ervaren te worden, daar hoeven wij niet altijd aan mee te werken. Daar word ik uiteindelijk alleen maar onzeker van.
Ik heb ‘t echter ervaren als een leuk experiment.

Of misshien moet ik zeggen dat heel Zijperspace een experiment is.