‘Waarom laat je niet weten dat je er bent geweest?’
‘Ik heb toch over m’n treinreis verteld.’
‘Ja. & Daar zit je dan in je 1tje, een boek te lezen dat niet tot je door wil dringen. & Ondertussen zit je te gluren naar de vrouwelijke medepassagiers. Lekker duidelijk.’
‘Ik vertel m’n persoonlijke beleving.’
‘Poeh, diepgang!’
‘Nou ja, dat is toch maar wat me per ongeluk te binnen schiet. Moet ik ’t dan verzwijgen?’
‘Je hebt die dag ook andere dingen beleefd.’
‘Tuurlijk. Ik heb in de kroeg gestaan, kreeg een biertje aangereikt, heb een rondje gehaald, we maakten grappen, luisterden naar elkaar & hadden ’t gezellig.’
‘Dát kan je dan toch ook beschrijven.’
‘Nee, dat kan ik niet.’
‘Waarom niet?’
‘Omdat ik niet zou weten hoe je dat op moet schrijven.’
‘Je schrijft gewoon: ik kwam Jantje tegen, die is van die & die, we praatten over van alles, oa over dit & dat, daarna hebben we gelachen om een grap.’
‘Ik zeg toch dat ik dat niet kan. Als ik dat zou opschrijven, dan zou niemand me meer lezen. Simpelweg omdat ik ’t niet interessant kan maken.’
‘Alsof je dat anders wel doet.’
‘Ik doe m’n best. Ik denk dat ’t voor mensen interessanter is te lezen hoe ik aangeschoten stiekem naar vrouwen zit te kijken in de trein, wat voor illusies ik me daarbij in ’t hoofd haal, dan dat ik een rondje voor alle webloggers haal & we vervolgens met z’n allen ‘Proost’ klinken.’
‘Maar iedereen doet dat.’
‘& Ik kan ’t niet. Ik kan al helemaal geen grappen navertellen. Laat staan dat ik na kan vertellen dat iedereen met digitale camera’s rondliep & ik zogenaamd somber m’n mobieltje liet zien als mogelijkheid deze happening te vereeuwigen. M’n 1e fototoestel, zei ik dan, heb ik nu een ½ jaar.’
‘Zie je, dat had je ook kunnen vertellen.’
‘Nee, niet. Want die gebeurtenis was na 1 seconde alweer voorbij.’
‘Vóór die seconde zijn er allerlei andere dingen gebeurd die aanleiding tot die seconde van ’t tevoorschijn halen van je mobieltje waren. Daar schrijf je normaliter ook over. Over dat soort pietluttigheden.’
‘Misschien heb je daar een punt, maar op dat moment vind ik mezelf te nietig. Iemand die niets te beleven heeft, niets te zeggen & niets heeft toe te voegen aan ’t groepsgevoel. Tuurlijk mag ik meedoen aan de gezelligheid, maar daar moet ik ’t dan maar bij laten. Bovendien, ik ben helemaal niet goed in ’t vastleggen van de massa. Ik heb daar geen affiniteit mee. Ik zei al dat ik nooit in m’n leven een fototoestel heb gehad. Ik denk dat dat er de oorzaak van is.’
‘Je bent daarvoor te veel op jezelf gericht.’
‘Ja, & mag dat dan niet? Daar vul ik al jaren m’n weblog mee. Is ’t fout dat ik onderken dat ’t zo bij mij werkt?’
‘Je doet er ook geen moeite voor.’
‘Dat zeg jij. Ik heb heus wel zitten denken hoe ik verslag moest doen van de meeting, maar ’t wilde zich gewoon niet vormen in m’n hoofd. Dan zie ik slechts een grijze brij. Een grijze brij die weliswaar als gezellig & leuk werd ervaren, maar niet als een lopend verhaaltje, waar mensen over willen lezen. Dan maak ik liever van iets kleins iets groots. Zoals m’n eigen belevenissen in de trein.’
‘Wat je de hele tijd doet.’
‘Ik hoop ‘t.’
‘& Achteraf op de andere weblogs kijken of je wel vaak genoeg gefotografeerd bent.’
‘Ja, was wel een beetje weinig, vond je niet?’

Mogen jullie nu plaatjes kijken buiten Zijperspace.