‘t Lijkt alweer lang geleden dat ik ‘t gedicht, handelend over m’n vader, geschreven nav ‘t 30-jarig huwelijk met m’n moeder, hier geplaatst heb. ‘t Zou tijd worden dat ik mijn poging van ooit m’n moeder dichterlijk te verbeelden ook plaatste.
Weliswaar met (zeer kleine) aanpassingen. & Nog klopt zeker ‘t metrum niet, maar ‘t ging om de intentie. & Om de moeite die ‘t me kostte vanwege ‘t betreden van een gebied mij geheel onbekend.

Zaterdagnacht speelden wij Doornroosje,
ook al was zij reeds ontwaakt.
En in ‘t donker zei: ‘Wat bloos je?’
Als ze me door dronkenschap zag geschaakt.

Doordeweeks was ik Oedipous
die z’n moeder niet kan verlaten,
want middernachts weer een smoes
om haar hoofdpijn aan te praten.

Vele moeders zijn zo versleten
door vele kinders met problemen
en van dat soort was ik er één,

Maar om deez’ moeder niet licht te vergeten
zal ik trachten ‘r immer mee te nemen,
Want slechts 5 hebben haar met mij gemeen.

Voor de rest is er niets veranderd in Zijperspace.