Buiten ‘t voornemen dat ik wat van me moet laten horen, tov vrienden, vind ik de laatste tijd ook dat ik me wat meer dingen moet laten gebeuren. Ik moet er wat meer m’n best voor doen. Een plek opzoeken waar wat te beleven valt, waar mensen samenkomen, of de gebeurtenis al plaatsvindt vanwege m’n aanwezigheid. Ik kan wel dagen achter elkaar thuis blijven zitten, zo af & toe dezelfde café’s bezoeken, regelmatig boodschappen gaan doen, maar dat geeft niet bepaald afwisseling aan m’n leven.

Dus besloot ik, na met m’n moeder & tante koffie gedronken te hebben (ik dronk bier), & onze eigen kleine avontuurtjes te hebben beleefd in hartje Amsterdam, maar ‘ns een café te bezoeken waar ik doorgaans niet kwam. & Dan ‘ns niet een ‘bier’-café, waar mannen over ‘t algemeen de dienst uitmaken, waar mannen deskundig hun neus ‘t glas in tuiten, snuivend ‘t aroma tot zich nemen, de 1e slok langzaam laten kolken door de mondholte, om na ‘t subtiel doorslikken ervan de verwikkelingen mbt de verantwoordelijke brouwerij met de barman door te nemen.
Nee, ‘t was weer ‘ns tijd voor een oerdoodgewoon amsterdams café, waar mensen na afloop van arbeid simpelweg een vaasje bestellen, desnoods er een kopstootje van maken, een spelletje backgammon met de buurman wordt gespeeld, de kachel aanstaat, & Truus van om de hoek de soep van de dag heeft bereid.

Kortom, tijd voor café ‘t Monumentje in de Westerstraat, waar niets van dat al plaatsvond, behalve dan ‘t spelletje backgammon. ‘t Koste me wel 10 minuten ronddralen langs div etablissementen in de Jordaan, stiekem glurend naar gezelligheid door de ramen, de juiste dosering drukte overwegend, de leeftijd van ‘t barpersoneel schattend op korrektheid, voordat ik deze beslissing spontaan kon nemen. Maar toen was ‘t dan toch tijd voor een middagje zien wat komen gaat. Als ‘t niet beviel kon ik na ‘t 1e biertje al vertrekken.

‘t Was een goede keuze, besloot ik na binnen een minuut geholpen te zijn door de accordeonist van de Virtuoze Matrozen, een plek, lekker koele plek, gevonden te hebben naast de deuropening, waardoor ik me niet van m’n jas hoefde te ontdoen, & in conversatie te zijn geraakt met de oudste bezoeker van ‘t dranklokaal.

‘Je kan net zo goed je tas op die stoel tussen ons zetten; we zitten nu toch al met z’n 2-en aan deze tafel. Niemand die er dan nog bij komt zitten.’
& : ‘Ik doe ‘t zelf ook altijd.’
& : ‘Nou, dat was me wat, hè, afgelopen zondag?’
& : ‘Ongelooflijk, toch.’
& Enkele goedbedoelde glimlachjes.

Men moet maar denken: die jongen is dat niet meer gewend.

Ik heb me ook voorgenomen mensen die ik al lang niet meer gezien heb, wiens naam me evengoed te binnenschiet, desnoods ook niet, ook in geval de herkenning niet onmiddellijk wederzijds is, te begroeten. Spontaan, enthousiast.
Zondag was ‘t bijv Desmond. Op 10 meter afstand riep ik ‘m aan.
Zondag was ‘t ook Muriel. Die bij mij kwam bier drinken. Ik wilde wel weer ‘ns zoenen met een mooie vrouw. Op voorwaarde dat ze me gedag zou zoenen kreeg ze ‘t biertje gratis. Goede deal.
Vandaag was ‘t Hugo. Vlak voordat we elkaar voorbij liepen was er herkenning & maakten we een praatje.
In ‘t Monumentje waren ‘t Dennis & Nosmo. Ze herkenden mij al voordat ze de deur open hadden.

‘t Oude mannetje maakte ruimte voor zoveel vriendschappelijkheid, zoveel verhalen over vergane tijden, zoveel informatie over hoe ‘t nu wel ging, hoe ‘t allemaal gekomen was, wat er nog aan gedaan kon worden, wie de schuldige was, hoelang dan in coma, of hij nu volledig z’n geheugen terughad & hoeveel bier Nosmo tegenwoordig kon drinken, & een kort moment van voelen waar ‘t gat in z’n schedel zat.
‘Voel maar. Moet je je hand hier ‘ns overheen halen. Daar heb ik gewoon geen schedel meer.’

Zijperspace bestaat vooral uit verhalen die nog niet volledig zijn.