Ik riep naar Quint: ‘Schiet ’t al op?’
Waarop m’n moeder zei dat ik stil moest zijn. Pa sliep.
Dus begaf ik me naar boven. Naar de comp. Om te kijken of de nieuwe harde schijf aangesloten kon worden.
Ik leunde achterover tegen een tafel, m’n rechtervoet op een stoel. Over de schouder meekijkend. Quint gaf de comp allerlei opdrachten. Dan weer aan. Dan weer uit. Steeds weer kijken of ’t werkte.
Plots zag ik iets in m’n ooghoek.
‘Hoi, Pa!’ zei ik. ‘Heb ik je wakker gemaakt?’
‘Nee, hoor,’ zei hij met een slaapsuffe blik, een pluk haar omhoog, de kussen in z’n wang afgedrukt. ‘Waar is Ma?’
Z’n hoofd was nog steeds alleen maar z’n hoofd. De deur sloot de rest van ’t beeld af.
‘Ma is beneden.’
De deur bleef vervolgens op een kier open staan. Zonder hoofd.

Ik ging maar weer naar beneden. Naar de keuken. Kijken hoe ’t er daar voor stond. Alles verandert snel als je even langs wipt. ’t Hele huis is in beweging.
‘Waar is Pa?’ vroeg ik.
‘Oh, die is boven,’ zei m’n moeder, ‘ligt te slapen.’
‘Hij ging daarnet nog naar beneden,’ zei ik verwonderd.
‘Maar hij was nog niet uitgeslapen.’
Marc stond naast m’n moeder ’t eten klaar te maken.
‘Zouden we wel genoeg eten hebben voor 5 man?’ vroeg-ie.
‘Ach, Pa eet niet zoveel.’

‘Hé, Quint,’ zei ik terwijl ik weer naar boven liep.
Weer iets te hard.
‘Oja, ik moet zachtjes praten.’
Om vervolgens in de computerkamer te roepen: ‘Quint!’
Maar Quint zat er niet.
Ik deed de gesloten deur open die uitkwam op de overloop. De deur waarachter m’n vader niet kon liggen. Quint lag op bed. Kussen op z’n hoofd.
‘Lukt niet,’ mompelde hij. ‘Ik moet slapen.’
Ik kan nooit slapen als ik op familiebezoek ben.

‘Wil je zitten, Pa?’ vroeg ik.
Hij stond met z’n knikkende knieën bij z’n nieuwe stoel. Apathisch, met een dove blik. Ik had z’n stoel daarnet uitgeprobeerd. Je kon je achterover laten leunen, terwijl je benen mee omhoog bewogen. & ’t Hoofd kon ook achterover. Dan moest je ’t koord aan de zijkant omhoog trekken.
‘Nee,’ zei Pa, waarop-ie langzaam om de tafel heen bewoog.
Maar toch die ingezakte benen. Armen los langs z’n lichaam hangend.
‘Nou,’ zei m’n moeder, ‘niet zo die armen laten hangen.’
Pa trok z’n schouders op. Met een plotse glimlach.
Ik lachte.
‘Ja, Pa,’ zei ik, ‘fit!’
Zoals ik vroeger zei als ik dronken was. M’n armen omhoog. Vuisten gespannen.
M’n vaders armen bleven hangen. Een cm hoger dan daarnet.

Ik ging in Pa z’n stoel zitten. Om nog een keer uit te proberen. Vlak voor ’t eten. Ma naast me. Op de oude bank. We praatten. Terwijl Pa ernaast stond.
‘Vind je ‘m lekker zitten, Pa?’ vroeg ik.
Hij keek verwonderd. Maar opeens leek-ie de vraag te vatten. Hij neigde licht voorover. Over de knieën van m’n moeder heen. Zover z’n rug al niet die kant opstond.
‘Moet je niet verder vertellen,’ keek-ie guitig. ‘Ik weet ook niet of ik ‘t wel mag zeggen.’
Z’n wangen gloeiden.
M’n moeder zei ondertussen ook iets. Over de videorecorder. Maar ik wilde horen wat m’n vader zei.
‘Er liep gister een muis.’
Z’n hand wees naast de tv. Naar de contactdoos voor de tv & videorecorder.
‘Ja, hij had gister erg veel lol toen Carel & Franchet langs waren,’ zei m’n moeder.
Pa hoorde opeens wat m’n moeder zei. Hij keek haar aan.
‘O, ze zit daar!’ zag ik ‘m denken.
Hij was vergeten waar m’n moeder zich bevond.
‘Vind je toch niet erg?’ terwijl-ie de schouder van m’n moeder pakte ‘dat ik ‘t verteld heb.’
In dezelfde overhangende houding. Hij lachte nog steeds. Die muis. Hij keek naar de contactdoos.
‘Een grote bruine,’ voegde hij er aan toe.
Hij had bijna tranen in z’n ogen van vrolijkheid.
M’n moeder zei zacht: ‘Inbeelding. Komt door de medicatie.’
M’n vader hoorde ’t niet. We wisten dat-ie ’t niet hoorde. Maar hij lachte.
‘’t Eten is klaar,’ riep Marc vanuit de keuken. ‘Roep Quint even.’

Sinds lang niet zo’n mooie droeve glimlach gezien in Zijperspace; of was ’t een droeve mooie?