Dit is heel moeilijk. Een reactie geven als je hebt gezien dat er al 24 je voor zijn gegaan. Misschien zijn dat er nog wel meer zogauw ik klaar ben met reageren. Maar ik moet, want ik heb iets te zeggen & waarschijnlijk is ‘tgeen ik ga zeggen veel belangrijker dan ‘tgeen anderen tot dusverre hebben gezegd.
Derhalve lees ik niet wat er aan mijn reactie is voorafgegaan.

Kijk, Charlotte, ik doe ‘t met zo’n 100 bezoekers per dag. Unieke bezoekers. De laatste recessieperiode van aanvangende vakantiedagen zelfs met minder. Ik moet daar tevreden mee zijn. Vindt men. Zelfs met ‘t feit dat ik daar nog een marginale hoeveelheid reacties op krijg. Hoewel men daar een beetje van teruggekomen is toen ik een stukje schreef dat ik daar toch wel genoeg van had. ‘t Moet geen 1-richtingsverkeer worden, zei ik ze. Vooral niet omdat ik zo hard m’n best deed 2 keer per dag toch wel van mijn zieleroerselen gewag te doen.

& Da’s niet niks hoor, 2 keer per dag, dat kan ik je wel vertellen. Da’s poepveel. Ik werd er af & toe tureluurs van. Ik kon niet met een meisje afspreken of ik zag alweer stof om te schrijven, of was teleurgesteld als dat niet ‘t geval was. Sex was niet nodig. Een onderwerp & stof tot schrijven noodzakelijk. Anders geen reden tot nog een keer ontmoeten.
Alles heeft een bestaansrecht. Een bestaansrecht, bedoel ik dan, om in woorden gevangen te worden. Om voort te blijven leven. Om tot verhaal gesmeed te worden. Zodat anderen ’t kunnen lezen. Zodat er een bepaalde diepgang méér aan wordt gegeven dan slechts datgene dat zich afspeelt in mijn hoofd. Of datgene dat toevallig passanten aan mij zien. Alles wat gebeurt in mijn bescheiden leventje heeft de mogelijkheid om, samengesmeed met andere voorvalletjes, gebundeld in een orgie van toevalligheidjes die op dat moment ook in datzelfde gedeelte van mijn brein rondspoken, tot verhaal geboetseerd te worden. Met een leugentje links, een lekkermakertje rechts, & in ’t midden een sausje van opsmuk erbovenop. ’t Moet wel leuk om te lezen zijn tenslotte.

Grappig genoeg had ik van de week precies ‘tzelfde idee als dat jij nu onder woorden hebt gebracht: elke lezer moet 2 andere lezers meenemen of anders ga ik er niet mee door. Leek me wel een leuk plan. Jammer dat jij ’t nu als 1e kond hebt gemaakt. Ik wilde ‘t 1st nog even verder uitwerken voordat ik de lezer ermee ging lastig vallen.
Maar ja, uitvindingen blijken vaak op meerdere plekken tegelijkertijd te worden geboren.
Ik had ook nog een ander plan: elke medelogger moest mij bovenaan de linklijst zetten, een maand lang. Dit om te bewijzen dat ik, met mijn naam die met een ‘z’ begint & daardoor altijd als laatste wordt genoemd, vanwege de menselijke drang alles op alfabetische volgorde te plaatsen; dat ik meer bezoekers zou trekken zogauw ik aaperspace had geheten. Waarbij ik met ‘ik’ natuurlijk mijn weblog bedoel (je gaat je hele persoonlijkheid op een gegeven moment identificeren met ‘tgeen je schrijft; ik in ieder geval wel; & da’s dan weer heel vreemd, vooral omdat ik net beweer dat niet alles wat gezegd wordt volledige waarheid is; men krijgt er als vanzelf een gespleten persoonlijkheid van; maar ja, ’t dient een hoger doel, denk ik er dan maar bij).

Edoch. Ik ga natuurlijk niet voor niets zo’n ellenlange verhandeling geven op jouw reageerding. ’t Moet natuurlijk ook een functie hebben, zeker gezien ’t feit dat ik bijna nooit meer ergens reageer, ik zeker niet gezien kan worden als een reageur (een geuzennaam, zo beschouw ik dat nog steeds), & ik dit, aangezien ’t toch al de omvang heeft gekregen van 1 van m’n eigen stukjes, ga plaatsen op m’n eigen weblog (je moet maar denken: dat levert je in ieder geval nog een beetje meer lezers in de richting van die bedoelde 1000 op; niet veel, maar toch wel een stapje verder).
Ik moet er zelf ook wel profijt van hebben. Anders zijn mensen ook niet geneigd naar mijn blog te stappen. Met de intentie van: ‘Zo, kan hij ook schrijven dan?’
Mensen moeten denken van: ‘Goh, wat leuk, wisten we niet; jammer dat we dat nog niet eerder ontdekt hadden.’
& Andersom natuurlijk ook.

Daarom leek ’t mij wel leuk om dat ideetje van je, door mij al ‘ns eerder gebruikt, maar er zijn nog vele varianten mogelijk, ’t ideetje dat je eigenlijk tussen neus & lippen door wegmoffelt, vanwege ’t feit dat anderen, jouw lezers in deze, niet begrijpen wat je met die suggestie wil. De baby van Maxima. Dat mensen hun eigen onderwerp indienen. & Dat wij, logvullers, weblogschrijvers, beroepsdagboekadepten, of hoe men de afwijking die we hebben ook noemen wil, ingaan op hun suggesties. Tezamen, tegelijk, zonder te weten wat de ander schrijft. & Dat we dan beiden 1000 lezers krijgen. Wellicht 3000. Omdat we zo goed kunnen schrijven over onderwerpen die de lezers zelf aandragen.
We verdienen meer aandacht nl, jij & ik (misschien anderen ook wel, maar daar wil ik even helemaal niet over nadenken). We kunnen toch niet zomaar blijven sukkelen bij de respectievelijke 100 & 284 unieke bezoekers. Daar moet meer inzitten. Zeker met die woordenboeken die jij & ik dagelijks raadplegen. ’t Gewicht alleen al van die boeken dient ‘ns in daadwerkelijke lezers omgezet te worden.

Dit natuurlijk alleen als jouw actie van 2 lezers extra per lezer niet lukt.
Om je hierin aan te moedigen draag ik, behalve door je te linken dmv dit stukje, geen andere toekomstige lezers aan.

Zijperspace moet tenslotte ook profijt trekken van onzinnige voorstellen.