nadorst

Ik had besloten niet te snel te beginnen met drinken. 6½ Uur in de auto hadden we af te leggen. Ik had geen zin ’t langer te laten duren door gedwongen pauzes langs de weg.

De reis is staren naar andere auto’s. Zij die passeren, zij die je zelf voorbij gaat.
Soms herken je er weer 1. Die is eerder geweest, die heeft eerder de aandacht getrokken.
Je kijkt hoe anderen zich gedragen. & De auto’s nemen steeds meer de karaktereigenschappen van de bestuurders over. Zij worden de personen. & Omdat je nog maar de enige bent die herkenbaar is als mens, behalve dan ook nog degene die naast je zit, ga je anderen beoordelen, veroordelen. Je wordt rechter. & Je hebt ’t altijd bij ’t juiste eind.

Ik had ook een boek kunnen pakken. Maar ik had me de rol toebedeeld van gezelschap. Gesprekspartner. Afleiding. 2e Man achter ’t stuur. Door mee te kijken.
We hadden ’t over Bamberg, over snelwegen, over auto’s, over gedrag in ’t verkeer, over vrachtwagens, over vrachtwagenmaatschappijen. & Ook over bier. Dat was tenslotte ons vak.
Tijdens stille stukken sloeg ik aan ’t rekenen. Hoe lang ’t straks nog zou zijn, of ietsje later, & hoe lang ’t zou duren voor ik dorst zou hebben. Of dat dan niet te ver verwijderd zou zijn van een toilet.

Bij Schlenkerla hadden ze me 4 flessen Lager in de hand gedrukt: ‘Für unterwegs.’
Bij brouwerij Beck, waar we vlak na vertrek toch nog maar even langs waren gegaan, om de laadruimte van de bus nog even vol te stoppen, kwamen ze met een heel krat. We moesten immers alles geproefd hebben, was de achterliggende gedachte, zodat we snel voor een volgende lading bier langs zouden komen.

Vlak na Dortmund wilde Kees pauzeren, kondigde hij aan. Voor Bratwurst. Dat was de enige plek langs de weg met goede Bratwurst.
Ik wist dat Kees daar verstand van had.
Dus rekende ik verder: ‘Als Dortmund daar & om zo laat, dan dorst hier.’
Ik haalde m’n sweater uit m’n rugzak. Wikkelde ‘m open & haalde er een fles uit. Dop er af. Weg dorst.

Ik vroeg bij de kassa om de sleutel. Ik kreeg een staaf met daaraan een sleutel aan een touw geknoopt. Ik liep om ’t gebouw heen. Kees kwam inmiddels achter me aan.
Bij ’t verlaten van ’t toilet gaf ik hem de sleutel. Ik wachtte buiten op hem.
Gezamenlijk brachten we de sleutel terug naar de balie. We keken meteen naar ’t bord met ’t menu.
Kees nam Bratwurst. Ik Bockwurst, met een broodje er omheen.

Ik begon weer met m’n berekeningen. 2 Zou moeten kunnen. Dan zou ik misschien vlak over de grens moeten plassen.

Kees tankte nederlandse diesel terwijl ik restanten van duits bier bij een muurtje achterliet.
We reden vervolgens Nijmegen in, namen de kortste weg richting station. Daar gooide Kees de laadruimte open. Ik haalde m’n 2e rugzak te voorschijn, hing ‘m op m’n rug. De ander ging aan de voorkant.
’t Bier dat ik niet mee kon nemen zou Kees bij de volgende levering wel in Amsterdam voor mij achterlaten. We groetten & ik ging ’t station in.

Ik nestelde mezelf. Saucijzenbroodje & gevulde koek op ’t tafeltje bij ’t raam. Boek gereed, eindelijk. Koptelefoon op. Mp3-speler aan.
Nu kwam die laatste toch nog van pas. Als ik ‘m afgelopen dagen 1 uur gebruikt had, was ’t veel.
Volgende fles bier.
Ik rekende: 1½ uur waarschijnlijk. Als ik snel was, waren dat 2 flessen bier.

Toen ik Utrecht aan voelde komen, begon ik me te haasten. Ik nam de laatste slok uit de fles & opende de volgende.
Een mens kan niet een ½ uur op een laatste slok teren. Zeker niet als de smaak van bier al in de mond zit. Dat wist ik uit ervaring.
Ik zag de jongens naast me met verbazing kijken. Maar ik pakte ’t routinematig & doeltreffend aan. ’t Was m’n vak tenslotte. Dorst was m’n beroep.

Als ik nu nog even door zou klokken, zou ik nog net voor Amstel kunnen genieten van een bezoekje aan de treinplee.

Alles moet gepland in Zijperspace.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *