We hebben enkele foto’s genomen. Vooral van mij, want Martine wilde niet naakt.
Ik dacht: als je dan toch overal naakt bent, dan kan dat op de foto ook wel.
Zij dacht: nu kost ’t geen moeite, maar bij ’t tonen van de vakantiefoto’s waarschijnlijk wel.
Ik had meer moeite met naar de wc gaan. ’s Ochtends vroeg bloot je 1e dingen doen, dat was ik niet gewend. Bij Martine thuis was de wc ook in de gemeenschappelijke gang, naast de gemeenschappelijke keuken; daar deed ik ’t ook niet. Hier moest ik aanzienlijk meer meters lopen om te doen wat ik moest doen.
Ja, ’t was vooral móeten; zó lang uitstellen dat je ’t wel moest moeten.
& Als je andere bezoekers tegenkwam zei je doodgemoedereerd: ‘Goedemorgen.’
Dat hoorde je te zeggen: ’t was allemaal hollands bloot. Neerlands bloot onder de hete franse hemel.
‘t Maakte ’t niet minder makkelijk. Ik vond ’t bijv onzinnig om onder de douche te stappen & niks uit te trekken. Tijdens m’n tocht erheen misschien een handdoek, als ik ’t ging combineren met een ochtenddouche, maar in ieder geval een rol wc-papier. Wc-papier maakte me extra naakt. Tegen beter weten in probeerde ik juist die te verstoppen. Alsof mensen niet zouden weten wat m’n missie was als ze me voorbij zagen komen.
Daar loopt een mens dan: op slippers, met een handdoek, & een rol wc-papier. Dit was beschaving, dacht ik dan. Terwijl ik toch een groot voorstander van naturisme was. Ik kon naturisme blijkbaar niet rijmen met slippers & wc-papier.
Ik had daarentegen al wel geaccepteerd dat je voordat je op een stoel ging zitten 1st een handdoek neer moest leggen. Anders zat je in de billen van degene die voor jou de stoel bezet had. Ik wilde niet in andermans billen zitten, ik wilde ook niet dat anderen hun billen legden waar die van mij vlak ervoor waren geweest, dus accepteerde ik de handdoek gewillig.
Naturisme is wandelen met een handdoek, bedacht ik me toen.
Was iemand uit wandelen gegaan zonder, dan lag er bij de bar altijd wel een stapel schone. Die waren in de loop der tijd vergeten & werden voor tijdelijk gebruik continu verschoond.

Ik was dan wel een voorstander, maar ’t naturisme was geen voorstander van mij. ’t Paste mij niet.
Vanwege de mijns inziens verzengende hitte wilde ik in de schaduw van de parasol zitten, waar de reguliere naturist elke straal van de zon met z’n lichaam wilde vangen. & Als ik een ronde maakte wilde ik m’n billen bedekt. Die zagen nooit geen zon, dus kon ik dat beter zo houden. Je hoeft maar 1 keer in je leven je billen te branden om die wijsheid je leven lang mee te nemen. & Omdat m’n billen daardoor bleek zagen & bleek bleven, wilde ik ook m’n billen niet laten zien. Voordat ik m’n stoel verliet, om in ’t zwembad een verkoelende duik te nemen, bedacht ik hoe ik mij ten opzichte van alle campingbezoekers ’t beste kon bewegen, & koos ik ’t juiste moment uit, zodat zo min mogelijk van m’n hollandse bollebozebillenwitheid opgemerkt zou worden. Slechts weinigen hebben op die camping meer dan mijn vooraanzicht gezien. Dankzij pure berekening.

Martine had ’t maar makkelijk, vond ik. Als zij geen zin had haar handdoek te dragen, dan wikkelde ze deze om haar middel. Deed ik ‘tzelfde, dan werd ’t aanzicht bedorven door die bungelende bobbel in ’t midden van m’n lichaam.
Pas dan besef je hoe een mens geregeerd wordt vanuit dat ene middelpunt. Vooral de man dan.
Had Martine geen zin om de handdoek als sarong te dragen, was er nog niets aan de hand. In volledige symmetrie bewoog zij zich voort, met een blond ogend driehoekje om de perfectie te benadrukken, terwijl de gestalte naast haar juist op diezelfde plek van ’t lichaam enige wispelturigheid vertoonde. Ik werd me nog iets meer bewust van ’t feit dat een vrouwelijk lichaam ’t godsbeeld dichter benaderde dan de mannelijke versie ervan. ’t Stond ook zo knullig als je met enige vaart de heuvel afdaalde. ’t Klotste & kletste, ’t verontrustte m’n oren & maakte me bevreesd dat mensen zich gestoord zouden voelen in hun vakantierust als ik voorbij kwam, tegen m’n bovenbenen.

Je werd aangesproken als je te veel je kleren aanhield. Dat werd ons van tevoren verteld. Dus pasten we ons aan. We wilden geen afwijkingen zijn. We wilden tijdens ons korte verblijf geaccepteerd worden. We deden mee aan ’t spel. Ik was immers een groot voorstander van naturisme. Je was pas jezelf als je van al die moderniteiten ontdaan was. Wie heeft er iets nodig als de natuur je zegt dat er niets nodig is?
Maar ik was stinkend jaloers op die kleine tienermeisjes, die meisjes die net meiden begonnen te worden & toch met vader & moeder, misschien wel de laatste keer, op vakantie gingen, & waarvan je kon zien dat alles aan ’t groeien was, dat er dingen plaatsvonden in & buiten hun lichaam, dingen die er 1st niet waren & waarvan zij toch vonden dat ze er zelf als 1e getuige van moesten zijn, dat zij zich moesten bezinnen op hun vrouwzijn, hun plek in de wereld, hun plek ten opzichte van die bedreigende man, of eigenlijk jongen, dat kinderachtig joch van de caravan om de hoek. Ik was jaloers, want hen werd toegestaan hun lichaam te bedekken. Dat wat zij nog niet hadden, maar waarvan de vooraankondiging zich reeds deed blijken, mocht gehuld worden in een bikini & ze mochten de hele dag rondlopen met een handdoek om.
Daar mocht je vooral niet over praten. Want dat was nou 1maal zo.
& Nou moest ik toch eens stoppen met staren naar die jonge meisjes, vond Martine.

Wij prefereren stilletjes de geheel bedekte uitvoering van Zijperspace.