‘Ik heb een paar appels meegenomen,’ zegt Jasmijn als ze Jojanneke van haar appelsap ziet drinken.
‘Ik heb water,’ zeg ik.
‘Ja, ik heb ook meegenomen,’ zegt Johanneke.
‘& Ik hoop dat jullie bier lusten,’ voeg ik er aan toe.
Kijk vragend om me heen. Zal vast.
‘Hm, ja,’ zegt Jojanneke, met een gezicht alsof ze er nog van overtuigd moet worden, ‘ik geloof dat ik dat wel lust.’
‘Ja, ik heb nl ook 4 blikjes bier meegenomen. Ik dacht: da’s misschien wel verstandig bij zo’n wandeling.’
Ze knikken een beetje. Misschien wel verstandig, denken ze erbij.
‘& Ik heb rozijnen meegenomen,’ zegt Jasmijn.
Ze begint in haar rugzakje te rommelen.
‘Tsja,’ bedenk ik me hardop, ‘ik heb ook nog zo’n grote Kitkat bij me. Een Crunchy heet dat, geloof ik.’
Ik kijk vragend om me heen.
‘Ja, een Crunchy Kitkat,’ bevestigt Johanneke.
‘Eten jullie de appels & ik de Crunchy.’
Jasmijn haalt ondertussen de rozijnen tevoorschijn.
‘Ik voelde me van de week net een nerd toen ik thuis zat,’ zegt ze.
Ze laat een doosje rozijnen zien.
‘Daar kan je mee fluiten. heb ik laatst op een feestje ook gedaan. Groot succes. Zat ik een paar dagen later thuis met zo’n doosje ’t nog een keer de hele tijd uit te proberen.’
‘& Toen keek je in de spiegeling van ’t raam,’ zegt Jojanneke, ‘& je dacht: “Hé, daar zit een nerd.”’
Ondertussen deelt Jasmijn de doosjes uit.
‘Kunnen we dat niet beter voor onderweg bewaren?’ vraag ik.
Ik denk aan alle suikers die ons onderweg energie kunnen geven.
‘Nee, dan kunnen we nu toch niet fluiten,’ reageert Jasmijn lichtelijk verontwaardigd.
Vanzelfsprekend, denk ik.
We beginnen meteen de doosjes leeg te eten. Ik vraag me ondertussen af over wat voor soort fluiten ze ’t nou eigenlijk heeft.
‘Hoe doe je ’t dan?’ vraag ik uiteindelijk toch maar.
Jasmijn vouwt de flapjes van ’t doosje naar buiten. Ze zet ’t doosje met de opening aan haar mond.
‘Heb je ‘m nu al leeg?’ vraagt Johanneke.
‘Ja, we wilden toch fluiten?’
‘Was ’t een feestje voor nerds?’ vraag ik tussen 2 vingers vol rozijnen in.
Jasmijn haalt weer ’t doosje van haar mond.
‘Nee, een feestje voor kinderen.’
Kinderen van nerds dan, waarschijnlijk, denk ik.
Dan begint Jasmijn op ’t doosje te blazen. Een hoge fluittoon ontstaat.
Jojanneke, die haar doosje ook al leeg heeft, valt in. De coupé wordt met de piepende fluitjes gevuld. & Met de hilarische lach van Johanneke & mij.
‘We zijn toch wel de enige hier?’ bedenkt Jasmijn opeens, staat op & kijkt over de ruggen van de stoelen.
Gerustgesteld gaat ze weer zitten.
‘We kunnen ’t ook gebruiken om straks de trein te laten vertrekken zonder conducteur,’ zegt ze. ‘Dan fluiten wij als de conducteur even niet oplet.’
‘Die van jou klinkt trouwens veel lager dan die van Jojanneke,’ merk ik op.
‘Komt doordat zij thuis geoefend heeft,’ zegt Jojanneke, ‘de nerd!’

‘Kom mee naar buiten allemaal,’ floot ‘t vervolgens vrolijk in Zijperspace.