Ach, ’t is allemaal show. Maar die show is al zo verweven met m’n handelingen dat ik soms niet beter weet dan dat ik gewoon m’n werk doe. Misschien is m’n werk wel geheel & al show, sta ik er alleen niet te vaak meer bij stil.
Een engelse dame vroeg me hoelang ik er nou over had gedaan om zoveel glazen te kunnen dragen.
Ik hield 4 rijen glazen met m’n onderarm tegen m’n borst aan geklemd. De middelste 2 reikten tot aan m’n kin. De buitenste stegen tot boven m’n hoofd.
Ik vind dat al niet bijzonder meer. ’t Is m’n werk, ik doe ’t al jaren. Regelmatig moet ik stil blijven staan, omdat een toerist een foto er van nemen wil. Dan speel ik voor een kort moment een wassenbeelden pop van Madame Tussaud. Een glimlach op commando. ’t Hoort erbij. & Dan snel door naar de bar, want m’n collega’s wachten op verse schone glazen. Want de klanten wachten op bier.

Maar goed, de engelse dame vroeg me (voor ’t gemak de nederlandse vertaling): ‘Hoelang heb je er over gedaan om dat te kunnen?’
‘Nou, dat vergde toch wel een cursus van 5 jaar.’
Ik moet er bij zeggen dat mijn antwoord in ’t engels eigenlijk mooier klonk, maar gezien ’t gemak voor de lezer toch maar in bescheiden nederlands.
De groep waar de engelse dame deel van uitmaakte, lachte. Een grappig antwoord, blijkbaar. & Als men al gaat lachen om een flauwe opmerking, dan moet je ervan profiteren.
‘Well,’ ging ik verder, maar voor ’t gemak moet men zich maar bedenken dat ik dat met 1 ‘l’ zei; ‘Wel,’ zei ik dus, ‘ik mocht tussendoor stage lopen & zo af & toe een biertje tappen, want anders is zo’n cursus maar saai.’

De engelse dame keek me ondeugend aan. Ze wilde nu iets heel raars gaan vragen, dat las ik uit die blik onmiddellijk af.
‘Kan je ook tegen kietelen?’ vroeg ze me.
Giechelend keek ze naar haar gezelschap. Jaja, ze was me er 1tje.
‘Dat is een speciaal onderdeel van de cursus. We werden er uitvoerig op getraind. Je mag ’t uitproberen, zou ik zeggen.’
Dat liet ze zich geen 2e maal zeggen. Kruipend kwam ze op me af.

Dat laatste klinkt misschien een ietwat vreemd. Maar aangezien we niet over voldoende stoelen beschikken voor de massa’s mensen die bij mooi weer ons terras komen visiteren, is men al snel gedwongen om op de grond te gaan plaatsnemen.
Zodoende kwam de dame uit haar zittende houding een beetje omhoog, leunde voorover, plaatste haar knieën 1 voor 1 wat dichter naar me toe, & begon m’n broekspijp omhoog te trekken, om daaronder haar nagels over m’n benen te bewegen.
Ik moet zeggen, ik heb mindere pogingen meegemaakt om mij erotisch te stimuleren.
Kirrend wriemelde & kriebelde ze over m’n onderbeen. Ik keek onverstoord voor me uit. Dat hoorde immers bij de show. Mijn show. Niet die van haar.
‘Helaas,’ dacht ik voor een kort moment.
Ik moest er echter mee doorgaan, want anders klopten de verhoudingen niet.

Stevig bleef ik in m’n schoenen staan. Ik liet ’t over me heen gaan. Gewoon ontkennen dat er ook maar iets aanwezig was, daar onderaan m’n benen, dat leek op de deze morgen nog keurige gevijlde nagels van een vrolijke dame van engelse komaf, waarvan ’t niet onprettig was om naar te kijken. Ik ontkende daarnaast ook de aanwezigheid van een v-hals in haar t-shirt, de weelderigheid van haar boezem, ’t onder ’t giebelen op & neer, alsook van voor naar achter bewegen van dit deel van haar lichaam, & keek stoïcijns voor mij uit.
Ik keek slechts naar haar vrienden, tevens gezeten op de grond, liet niets anders van m’n gevoelens blijken dan een blik van uiterste concentratie & gedegen discipline & sprak hen toe: ‘Kijk, dit is ’t gevolg van 5 jaar keihard trainen.’

‘Dat doe je toch niet bij een nederlandse barman,’ zei 1 van haar vrienden toen ze uiteindelijk de moed opgaf.
Ze had niet alleen geprobeerd m’n been te bewerken, maar had ook een greep naar m’n middel gedaan.
‘Jawel, jawel,’ reageerde ik onmiddellijk tbv haar verdediging, om haar vooral niet in verlegenheid te brengen, & niets af te doen aan ’t showelement van mijn werk, ‘in Nederland is ’t een gewoonte de barman bij tijd & wijle zo aan te pakken. Om te controleren of-ie z’n cursus wel met goede resultaten heeft doorlopen. Wij barmannen vinden eigenlijk dat alle vrouwen dat wat vaker zouden moeten doen. We nemen er graag de tijd voor.’
Maar aangezien ik met een andere taak ’t terras had betreden, besloot ik deze uiteenzetting met ’t volgende: ‘Helaas kunnen wij daar niet de hele dag mee doorgaan, want uiteindelijk wil de klant ook nog wat te drinken hebben. Derhalve zie ik mij gedwongen jullie te verzoeken de lege glazen aan te geven.’
Dit alles vanzelfsprekend in vloeiend engels.

Hierna liep ik om ’t groepje heen, zag een meter verder nog wat glazen onbeheerd staan, wierp me achterover, zoals ik gewend ben te doen, ’t is tenslotte allemaal show, & raapte in limbohouding deze glazen op.
Oh’s & ah’s klonken.
Ik ben gewend aan dit soort reacties.
De stapels in m’n armen werden echter te hoog. Met gevaar dat de stapels om zouden kieperen onder ’t herhaaldelijk achterover buigen, besloot ik er mee op te houden.
‘Zal ik je even helpen?’ vroeg een vriendin van de engelse dame.
Ze sprong overeind om me te hulp te schieten & reikte me vervolgens de overgebleven glazen aan.
Ik bedankte haar & voegde er aan toe: ‘Natuurlijk staat ’t je vrij om die o zo nederlandse gewoonte, waar je vriendin daarnet ook van heeft geprofiteerd, op m’n lichaam bot te vieren.’
‘O, nee,’ schrok ze, haar handen wijd opengesperd langs haar schouders houdend, & daarbij sprong ze een ½e meter achteruit.
‘Ik heb er 5 jaar op getraind, moet je maar denken.’
’t Mocht echter niet meer baten.

Show was over in Zijperspace.