‘t Ding weegt slechts 60 gram, is 8 cm breed, 15 cm lang. Lekker licht & klein. Er zit alleen geen zakje bij waar ik ‘m in kan stoppen. Dat vinden sommige mensen wel mooi. Daar ben ik laatst achter gekomen. Soms is ‘t zakje belangrijker dan ‘t artikel zelf. Sommige mensen vinden dat zakje mooier dan ‘tgeen wat ‘t moet herbergen. Levert vaak een aandoenlijk gezicht op als zo’n emotie zich voor je afspeelt.
Ikzelf geef meer om ‘t kleine. Ik geef nog meer om ‘t lichte gewicht, want ik zal ‘t wel moeten dragen, denk ik er altijd bij. Des te lichter, des te meer ik mee kan nemen, luidt mijn devies.

‘t Zou ook kunnen betekenen dat ik geen aantekenboekje meer mee hoef te nemen. Maakt ‘t nog lichter. Hoewel ik daar nog niet meteen in geloof. Ik zal waarschijnlijk m’n gedachten ook in zinnen, vastgelegde zinnen willen vertalen. Zinnen die vast staan, waar je niks meer aan hoeft te veranderen. Daarvoor heb ik meer nodig dan alleen m’n stem. Die brengt toch slechts wat brabbelende steekwoorden voort. Ik blijf denk ik behoefte houden aan pen & papier.
Waarschijnlijk zal ik er ook aan moeten wennen. Vooral aan ‘t afluisteren ervan. Je eigen stem klinkt nou 1maal als de meest afschuwelijke stem ter wereld. & Omdat ik dat inmiddels weet, hou ik daar bij ‘t inspreken al rekening mee, heb ik gemerkt.

‘t Is op zich wel raar. Ik wilde slechts rondkijken in een mega-store. Multi-media heette die winkel. Of moet ik store ipv winkel zeggen. Maar goed, ‘t leek me een uitdaging. Prijzen bekijken. Prijzen gulzig tot mij nemen. Kijken hoe lang ik zou kunnen blijven rondkijken in zo’n mega-store.
Van te voren had ik huiswerk gedaan. Op internet had ik bij div online-winkels de prijzen van magnetrons vergeleken. Leek me handig om dat als achtergrondkennis mee te nemen, want dat is de machine waar ik de meeste behoefte aan heb. Hoewel je behoefte aan een breedbeeld-tv wel snel groter wordt als je in zo’n mega-store rondloopt.

Magnetrons zijn best duur, als je je volledig bewust bent van de waarde van de euro. Dat ben ik inmiddels. Vooral de magnetrons die alles doen wat je wilt zijn duur. Ligt meestal aan de hete lucht die ze kunnen produceren. & Ik wil graag dat m’n volgende magnetron hete lucht kan produceren.
Ik blijf in dat soort winkels niet te lang naar dingen kijken die ik te duur vind. Ook niet naar dingen die ik graag zou willen hebben, maar te duur vind. Dan kijk ik liever naar video-banden die per pakket van 4 in de aanbieding zijn. Of naar laptops die een prachtig beeld geven als ze op je schoot liggen, maar waarvan ik zeker weet dat ik ze nooit in m’n leven nodig zal hebben. Denk ik voorlopig nog ff. Of naar draadloze telefoons. Of naar digital voice recorders.

Ik droomde weg naar m’n volgende vakantie. Droomde me weer met een rugzak op, meimerend in mezelf, zoals ‘t een mijmerende wandelaar betaamt. Zwaar behoefte voelend m’n mijmeringen op papier te zetten, maar er op vertrouwend dat m’n geheugen bij deze belangrijke, o zo belangrijke mijmering, me niet in de steek zou laten.
Ik word vaak teleurgesteld. Vaak ook door mezelf. M’n geheugen heeft dat over ‘t algemeen op z’n geweten. Als m’n geheugen al een geweten heeft. Want hij is behoorlijk medogenloos.
Vanaf heden hoef ik geen rekening te houden met de eigenschappen van m’n geheugen. In ieder geval niet met een onbetrouwbare eigenschap ervan.

Ik zat laatst te denken dat de aanschaf van m’n schoenen toch wel 1 van m’n grootste investeringen ooit was, als je de prijs relateerde aan de grootte. Prijs per kubieke cm, zeg maar. Dat gaat sinds de aanschaf van de Olympus-digital voice recorder VN-900 niet meer op.
Zal ik ‘m maar een digitaal geluids-opname-apparaatje gaan noemen? Hoef ik de naam mega-store ook niet meer te gebruiken.

Vanaf heden wordt er weer volop gemijmerd in Zijperspace.