ontdekkingsreis (4)

In ‘t kader van vergaande bezuinigingen, vanwege ‘t zogeheten geldgebrek, heb ik besloten zo lang mogelijk ‘t bezoek aan de kapper uit te stellen. Vroeger was dat nooit een probleem, ik had massa’s vriendinnen om me heen die maar wat graag de schaar hanteerden om mij van een nieuwe coupe te voorzien, maar tegenwoordig is dat not done. Ik ben bovendien niet meer zo goed van vertrouwen. Ik zal niet meer zo snel de straat op durven, mocht ‘t knipfestijn niet tot ‘t verwachte resultaat hebben geleid. De schaar heeft ook meermaals in m’n oorlel gestaan bij de gratis behandeling door een vriendin.
Ik zie mij tegenwoordig gedwongen een reguliere kapper te bezoeken. Die kost tegenwoordig, wil je enigszins ervan op aan willen dat je zonder hoofddeksel ‘t pand kan verlaten, al gauw € 15,-. Dat zijn de goedkoopste. Voor mij betekent dat 2 dagen warme maaltijden, of misschien wel een week lang ontbijt. Ik ben een zuinig mens, wellicht. Ik stel ‘t dus even uit tot ik volgende maand m’n financiën weer wat beter op orde heb.

‘t Betekent wel dat m’n haar er springerig uitziet als ik ‘s ochtends opsta. Op zich niet zo verkeerd, zal degene zeggen die mijn kapsel door de jaren heen een beetje heeft kunnen volgen, maar eigenlijk een beetje springerig zoals ik ‘t niet bedoeld heb. Geen nonchalant wegspringend plukje dat bij door ‘t haar strijken de andere kant op gaat zitten, maar een wanstaltig eigenwijs dot haar, neigend de hele dag dwars tegen de stroom in rechtovereind te blijven staan. Een subtiel verschil. Vooral als je mijn ochtendlijk gezicht erbij voorgeschoteld krijg, zoals ik meermaals de laatste tijd, waarbij m’n linker gezichtshelft overdekt wordt door platgeslagen haar (‘O, heb ik vannacht op die zijde liggen slapen’), & de andere kant ‘t voornoemde eigenwijze gedrag vertoont. Dr Jeckill & Mr Hide, vermenigvuldigd in een oerhollandse spiegel.

We zagen onszelf lopen met een kale kop. Van m’n 2 oudste broers weet ik ‘t niet, maar Carel, Quint & ik hadden alle-3 gemillimeterd haar in de scenes die we op film te zien kregen. Bij Marc groeide, ’t kwam door z’n leeftijd, nog niet zoveel. Afschuwelijk vonden we ‘t. Hoe hadden ze ons er zo bij kunnen laten lopen? M’n ouders zeiden dat ‘t in die tijd heel modern was geweest, de kapsels van ons, modieus was ‘t misschien wel te noemen om je kinderen met zulke frisse koppies rond te laten lopen. Maar ‘t was in ieder geval niet modern op ‘t moment dat wij bij volle bewustzijn de familie-kiekjes op film bekeken. Kort was allang al uit, zeiden we.
Enkele jaren later, er kwamen ondertussen wat vriendinnetjes aanzitten op de bank bij de vertoning van onze familiefilms, zeiden we zogenaamd vol trots dat wij toendertijd de 1e skinheads waren van Den Helder. Wij liepen inmiddels ook weer met zeer korte stekeltjes. Zeer tot genoegen van de wiskunde-leraar in mijn geval; die kreeg bijkans een beroerte van ‘t lachen toen hij mij voor ‘t 1st in die outfit ‘t klaslokaal zag betreden. Ik was bijna geneigd terug te gaan naar huis, maar zag me verplicht de les te volgen. Tijdens de pauze werd ik echter weer gerustgesteld, doordat er veelvuldig door de vrouwen in m’n haar gewreven moest worden. ’t Voelde zo lekker, zeiden ze.

‘Je haar wordt wel lang,’ zei m’n moeder van de week.
‘Ja,’ zei ik, ‘ik zit er over te denken om ’t helemaal weg te scheren. ’t Kost handen vol geld om ’t elke keer te laten knippen. Misschien dat ik dus van de week kaal rond loop, want ik heb voorlopig toch geen geld.’
‘Zie je er weer net zo uit als op de film,’ zei m’n broer.
‘Maar dan heb ik in ieder geval geen last meer van rechtopstaande haren, die met geen mogelijkheid naar beneden zijn te krijgen,’ verzuchtte ik & uit geldnood besloot ik weer skinhead te worden.

Die worden in Zijperspace getolereerd.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *