Niet dat de aderen me ’t gevoel geven dat ze naar buiten willen expanderen. Of dat mijn slaap zijn aanwezigheid kenbaar wil maken. Wat-ie tegenwoordig hooguit 1 keer per ½ jaar doet. Ook zou ik niet kunnen spreken van een overgevoeligheid voor geluid dan wel licht.
Maar er zit een kap over m’n hoofd heen. Een dun laagje vernis die weg moet slijten, die de boel in toom houdt, de bewegingen beperkt, de huid strak zet. M’n nek wil niet uit zichzelf voorover leunen, m’n hoofd wil bepaalde gedachtes niet aan, m’n ogen zijn op zoek naar rustgevende tafereeltjes, voelen zich introvert.

In die toestand, maar dan van m’n algehele lichaam, ligt ook de oorzaak van alles. Waarbij die introvertheid gezien moet worden als de wil niet naar buiten te gaan, mezelf op te sluiten, door te gaan met lezen, vooral door te gaan met lezen, ’t boek moet uit. Aan de volgende moet begonnen worden.
Daarnaast heb ik helaas al sinds vroege jeugd de afwijking dagelijks te denken dat ik de deur uit moet, op gegeven moment, want anders draait de wereld zonder mij door, misschien wel een onvermoede kant op.

Aangezien ’t bevrijdingsdag was, werd de ontmoeting bewerkstelligd in ’t Oosterpark, waar festiviteiten plaatsvonden. Rachel, Marloes & Ramon. Ik als afwezige 4e. Geestelijk er niet helemaal bij.
Ik heb nog wel geprobeerd: ‘Ik heb George Eliot gekocht. Middlemarch. Dik boek, voor ‘t 1st, na 1½e eeuw, in ’t nederlands vertaald. Nu in een slappe kaft-editie.’
‘€ 24,95,’ wist ik er ook nog bij te vermelden.
Belangrijke informatie.
Waarop ’t gesprek ging over ’t tegelijk lezen van verschillende boeken.
Nee, dat kon ik met dit boek beter niet doen. Te dik. Te veel moeite zou ’t me waarschijnlijk kosten om ’t te gaan voleinden. Zou zonde zijn. Dus 1st m’n andere boek uit.
Een excuus om vroeger naar huis te willen. Een excuus om in m’n eigen wereld te zitten. Wel mee te genieten van de zon die spaarzaam tussen de takken van ’t park scheen, maar dat als aanleiding de ogen af te sluiten voor datgene wat anderen deden.

Ik sloot me af.
Terwijl zij een hapje in ’t park bleven eten, heb ik zo’n zelfde maaltijd in folie laten pakken & ’t meegenomen naar huis. Voor de tv verorberd, enkele bladzijdes verder gelezen & in slaap gevallen.
’t Mezelf afsluiten van de rest vergt veel bier. Ongemerkt grote hoeveelheid daarvan tijdens de festiviteiten geconsumeerd. Derhalve werd ik pas 2 uur later wakker. Op de bank, hoofd op de kussens, nek in de knoop, moeilijk op te heffen.

Ik had gemerkt dat ’t stonk. Met een doekje uit de keuken heb ik de vloer bij de bank schoongemaakt, wat slordigheden, dacht ik, veroorzaakt door de beneveling. Vreemde geur evengoed, voor zo’n ethiopische maaltijd.
& Ik ben verder gegaan met lezen. ½ 12 Begon ik. 2 Uur was ’t uit. Morgen aan m’n nieuwe boek beginnen. Nu maar gaan slapen weer.

De knoop zat nog in m’n nek. Die zou vanzelf wel overgaan, dacht ik, als ik mezelf maar nachtrust gunde.
Maar om 5 uur nog steeds.
Bovendien moest ik m’n blaas nodig ‘ns legen.
Hoofdpijnpilletje, plasje.

Bij ’t verlaten van ’t toilet stonk ’t weer.
Vreemde geur voor een ethiopische maaltijd, schoot me opnieuw te binnen. Dit ruikt meer naar stront.
Midden in de nacht, minder onder invloed, lukt ’t mij soms logisch na te denken. 1 Plus 1 is 2 te beredeneren.
Als ’t naar stront ruikt, dacht ik, dan moet je ’t mee naar binnen hebben genomen. De meest logische methode om stront mee te nemen is via schoenen. Vooral als je in een park bent geweest, een plek waar vele honden toilet houden, zou ’t zeer wel mogelijk zijn dat je onderweg naar huis iets bent tegengekomen.
Ik pakte m’n schoenen & heb ze buitengezet. Ze nog even gecontroleerd op de aanwezigheid van een dikke bruine plak aan de onderkant. 1 Van beiden vertoonde zulks.

De rest van de nacht heb ik zo’n beetje wakker gelegen. Denkend aan m’n schoenen & wat 1 van hen heeft moeten ondergaan. Ook erover nagedacht hoe hem te ontdoen van de stank. Eigenlijk heb ik alle facetten van ’t fenomeen de revue laten passeren in mijn slaapdronkenschap. & Aan ’t boek waar ik aanstonds zou beginnen geen aandacht meer besteed.
Zo bevind ik mij dus nu, op een stoel, voor m’n computer, schoenen die buiten staan, die ik 2 dagen niet zal gebruiken, nadenkend over hoe ik deze dag zal kunnen overbruggen, waar mijn introvertheid zal stoppen, waar ’t leven weer normaal wordt.

Ik zal daar ’t boek, dat Zijperspace heet, voor moeten raadplegen.