‘I see him every day. Every time I pass by, he’s there.’
‘He’s the guy who just entered the shop?’
‘No, no. He’s about this tall. His teeth are going wrong. And he’s got blond hair.’

Ik heb m’n voice recorder aangezet op ‘t moment dat ik dacht dat Joe een interessant onderwerp had. Dat wilde ik ook ‘ns uitproberen. Kijken of ‘t op zou vallen, want ik moet toch dat ding uit m’n broekzak halen. Vervolgens klinkt er een piepje als ik de record-knop indruk.
Ik hoor ‘t niet, waarschijnlijk omdat ik bij de kassa sta. & Joe gaat gewoon door met z’n verhaal. Hij heeft de piep dus ook niet gehoord. Hij vertelt over de man die ‘m uitgenodigd heeft mee te gaan inbreken.

‘I told my daughter about it,’ gaat Joe verder.
Ik ben druk bezig de opname af te luisteren. Dit zinnetje had ik niet gehoord tijdens ‘t gesprek.
‘You just look like a burglar,’ zeg ik.
We lachen allebei.
Ik hoor mezelf handelingen doen op de kassa, waardoor Joe minder goed te verstaan is. Nog steeds praat-ie over de man die wilde dat hij zou helpen inbreken. & Joe vertelt daarna over de homo die wel ff zou zorgen dat hij uit z’n problemen zou raken.
‘He had a hand of touching me all the time. He’s gay, you know. He came straight out and told me. He said: “Forgive me for touching you all the time.” And I said: “I don’t care. As long as you don’t try.” He was nice, but I didn’t want him to touch me in a way I didn’t want.’

‘t Is alsof ik naar een radio-documentaire luister. Ik heb ‘t zelf meegemaakt, maar doordat ik ‘t opgenomen heb lijkt ‘t gesprek opeens veel rijker.

Een verhaal over Zijperspace zit er echter niet in.