Je kan jezelf beter veel kleine dingen afvragen dan altijd maar grootse problemen proberen te analyseren om jezelf ‘t gevoel te geven dat je de wereld dan reuzenstappen verder helpt.
Heb ik vanochtend bedacht terwijl ik de helft van ‘t overblijfsel bami van gister op at. De bami was klein, had ik besloten & of ik wel zo snel na ‘t slikken van een pil voor m’n schildklier die bami kon eten was groot, al had de mensheid daar ook nog niet veel aan.
Tevens nog redelijk bescheiden, moet ik toegeven, maar dan ziet men de proporties waarin ik leef momenteel.

Dat die bami klein is in mijn beleving komt doordat er, al hangend boven de pan met een hoekige roerspaan moeilijk in m’n mond gestoken, een vleug van m’n moeders 1e pogingen van bami tot mij doordrong. Lekker net iets te veel zonnebloemolie, een mengsel van weeïge  bami & net iets te knapperig vlees & nog iets dat er niet in thuis hoorde, want Ma had ‘t recept verkeerd geïnterpreteerd. Waarschijnlijk doordat ze bij de vrijdagse boodschappen met de zussen niet over haar budget wilde raken. & Natuurlijk omdat 3 (soms 4) zussen evenzovele adviezen hadden, want ze hadden allemaal wel minstens 1 vrouwenblad van voor naar achter uitgepluist afgelopen week op recepten & nieuwe kapsels, die ze uiteindelijk geen van allen op zichzelf zouden uitproberen.

Mijn bami was natuurlijk allesbehalve wee, wel rijkgevuld & had bovendien voorbereide grootverpakkingskwaliteit van Appie gemengd met eigen vindingrijkheid die er voor zorgde dat ik er maar moeilijk af kon blijven in de ochtend van half uur wakker.
Doe daar een bedrieglijke zweem vakantiegevoel bij vanwege ‘t ergens anders slapen, plus een tijdelijke ontkenning van poezen & konijnen die nog hun ochtendvoer moeten krijgen & er staat daar onder de afzuigkap een gelukkig schranzende man die bij elke hap denkt dat ‘t z’n laatste is.

Zo rond dat moment ploppen plots de kleine vraagjes op, zoals de ballonnen die je als kind meenam ‘t bad in & je een weke rimpelige huid bezorgden vanwege de eindeloosheid van ‘t spelletje ze vanuit diep onder water omhoog te laten schieten.
Dezelfde onnozelheid, zeg maar, ‘tzelfde enthousiasme & een gevoel van week. Maar dat laatste zal wel de door Appie gaar gekookte bami zelf zijn geweest.

Een boel klein maakt uiteindelijk een grote optelsom, bedacht ik ook nog na alle afzuigkaponbenulligheid & een voor de ochtend veel te volle buik.
Ik schepte wat nog restte in een diepvriesbakje dat ik gister bij aankomst leeg gegeten had & begon me toen af te vragen welke bestemming die moest hebben: koel- of vrieskast? & Rekende deze vraag op bij de boel klein die ooit tot groots zou leiden.
Maar deze ochtend waarschijnlijk nog niet.

Er was genoeg anders te doen in Zijperspace.