Wat je niet vies maakt, hoef je ook niet schoon te maken. Dat is een drijvende gedachte ondertussen, hier op dag 3 in een huis in ‘t zuiden. Dan reken ik maandag niet mee, want dat was de dag van aankomst. Hoewel ik misschien wel juist die dag ongemerkt m’n stempel van aanwezigheid op diverse plekken heb achtergelaten.

Tegelijkertijd is er een stelregel die ik van ex-vriendinnen heb meegekregen, hoewel ze ‘t me niet letterlijk hebben bijgebracht, maar me er wel op gewezen hebben.
Die stelregel luidt zoiets als: alleen vanwege je aanwezigheid wordt ‘t ergens vies.
Ongemerkte viezigheid ontstaat vanzelf. Omdat je nou eenmaal continu huidschilfers & haren verliest. Omdat je met je schoenen van buiten naar binnen komt. & Wat denk je van een kopje of bord dat je op tafel zet? & Alles kruimelt & dat heb je lang niet altijd in de gaten.

De dag voor vertrek wordt dus aanpoten om al m’n sporen te wissen.
Alleen ben ik er nu al mee begonnen. Want geleidelijk aan ben ik om de schoonmaak alweer een systeem gaan construeren & er daardoor continu aandacht aan gaan besteden.
Ach, ik weet inmiddels wel hoe dat werkt bij mij, maar ‘t heeft me elke keer weer sneller te pakken dan dat ik in de gaten heb. Zo’n ex heeft me ooit ergens op gewezen & ik word ‘t efficiënte & overijverige jochie dat al z’n doen & laten in ‘t teken zet daarvan of anders alles voorbereidt & klaar zet op de ultieme (zo kort mogelijke) grote schoonmaak aan ‘t eind.

Nu ik me er weer bewust van ben valt ‘t me nog mee dat ik niet al begonnen ben met inpakken voor maandag.

Hoewel nog niet alles is uitgepakt in Zijperspace.