‘Die ken ik ook,’ wijs ik Suze een gezicht aan op een foto aan de wand.
We staan in de slaapkamer van Dinky. Er hangt een collage van foto’s aan de muur. Kaartjes ook. Ik herken mensen van vroeger. 1 Gezicht is nu ook aanwezig, maar ik ben haar naam vergeten.
‘& Nou weet ik weer hoe Dinky er vroeger uit zag,’ ga ik verder bij een paar andere foto’s.
‘Zonde, hè,’ zegt Suze, ‘Dinky moet haar haar weer laten groeien.’
Ik bedenk me opeens dat ‘t gezicht op de 1e foto die ik aanwees ook Dinky moet zijn. Met lang haar. Niet naar achteren getrokken. Ik zie een klein tenger meisje door school lopen. Dezelfde als degene die nu haar verjaardag viert.
Snel wijs ik andere mensen aan die aan de wand hangen.
‘Zij is nu ook hier,’ wijs ik naar ’t meisje wiens naam ik kwijt ben. ‘Ze staat nu buiten. Ze heeft nog een relatie gehad met de jongen waar ik m’n 1e kamer bij huurde in Den Helder.’
‘Je kent ze echt allemaal?’ vraagt Suze.
‘Nee, niet allemaal,’ terwijl ik met m’n vinger naar ’t volgende jonge meisje ga. ‘Háár broer, haar stiefbroer eigenlijk, is in Den Helder door de politie neergeschoten.’

Ik ben niet dapper genoeg om ’t meisje haar naam te vragen. Net doen alsof ik dat wel weet. Ondertussen gewoon verder praten.
‘Ik wist niet dat jullie vriendinnen waren,’ zeg ik.
‘Al jaren,’ zegt ze.
‘Ik zag ’t in de slaapkamer. Met die pasfoto’s. Dat andere meisje staat er ook op. Haar stiefbroer was toen door de politie neergeschoten.’
‘Barry,’ vult ze aan.
Maar geen naam van de zus. Ook haar eigen naam niet per ongeluk.

‘Ik kon best goed dansen,’ zeg ik tegen Nico, m’n buurman. ‘’t Liefst op een lege dansvloer. Ik had een eigen manier van dansen & mensen keken naar me.’
‘Waarom dans je nu dan niet?’ vraagt Nico.
‘Ach, te lang niet gedaan. Ik ben ouder ondertussen. Maar er waren wel mensen die mijn manier van dansen toen overgenomen hebben. Bas bijvoorbeeld.’
Ik gebaar naar Bas. Kom eens, doe ik met m’n hand.
‘Hé, Lady Base,’ zeg ik, ‘vertel ‘ns hoe ik danste vroeger.’
‘Hij gebruikte de hele dansvloer. Niemand danste zoals Ton.’
‘Maar er werd toch ook wel gezegd dat jij mij na probeerde te doen?’ vraag ik.
‘Ach, man. Ik was een klein jochie. Iedereen deed jou na. & Ik deed de rest na.’

‘Was jij er ook toen ik Zwarte Piet speelde?’ vraag ik Dinky.
‘Wanneer?’
‘In de Bliksem. Ik denk al 8 jaar geleden. De broer van Remco speelde Sinterklaas.’
‘Jeroen.’
Daar was ik nooit opgekomen, denk ik.
‘Denk ‘t,’ beaam ik. ‘We stonden op ’t podium. Maar Sinterklaas durfde niet zoveel. Dus pakte ik heel vaak de microfoon. Ik speelde de chagrijnige Zwarte Piet. Dat mensen moesten opschieten als hun naam genoemd werd. & Later ben ik langs alle meisjes gelopen & heb tegen ze gezegd dat ze wel groot gegroeid waren, terwijl ik naar hun borsten keek. Ik was ook een oversekste Piet.’
‘Nee, daar was ik niet bij.’
‘Was leuk.’

‘Hoe komt ’t eigenlijk dat jij me Lady Base noemt, Lady Ton?’ vraagt Bas.
‘Weet je dat niet? Dat heb ik toch wel ‘ns verteld?’
Bas kan ’t zich niet herinneren.
‘Ik had die jazzfilm van Clint Eastwood gezien,’ vertel ik.
‘Bird,’ vult Bas aan. ‘Over Charlie Parker.’
‘Nee, dat kan helemaal niet. Moet een andere zijn. Van Tavernier. Over die saxofonist.’
‘Oh, Round Midnight,’ weet Bas. ‘Met Thelonius Monk.’
‘Ja, Bertrand Tavernier was de regisseur. Dat van Thelonius Monk wist ik niet. Maar die hoofdrolspeler noemt iedereen de hele tijd Lady. Ik kwam uit die film & toen ben ik iedereen ook Lady gaan noemen.’
‘& Bij mij is ’t blijven hangen.’
‘Ja, bij jou klonk ’t goed, Lady Base.’

‘Maar je kwam ook niet heel vaak op zaterdag in de bieb?’ vraag ik Dinky.
‘Nee, bijna nooit,’ antwoordt ze. ‘Zo min mogelijk eigenlijk.’
Ik bedenk me dat ik 2 verschillende meisjes voor me heb. Dinky als klein meisje met lang haar, & een ander meisje dat altijd op zaterdag in de bieb kwam. Op de laatste was ik in de verte verliefd, herinner ik me. Expres achter de balie staan als ze haar boeken moest laten registreren. Maar waar was Dinky dan?
‘Mijn geheugen is een zeef,’ zeg ik. ‘Ik probeer dingen uit ’t verleden te achterhalen, maar ik weet ’t vaak niet meer. Quint komt elke keer aanzetten met mensen van: “Ken je die nog? Die is overleden.” Dan weet ik absoluut niet over wie hij ’t heeft.’
‘Quint kent natuurlijk 100-en mensen,’ zegt Dinky. ‘Die is er blijven wonen.’
‘Ik stond jarenlang achter de bar. & In de bieb. Ik kende toentertijd veel meer mensen dan hij. Nee, mijn geheugen is echt een zeef.’
‘Maar jij bent toch in een andere stad gaan wonen. Dan leer je zoveel andere mensen kennen dat er geen ruimte meer is voor die mensen van vroeger.’
’t Zal wel, denk ik, maar ik had toch graag dat Dinky ’t meisje was dat in de bieb kwam.

Op weg naar huis bedenk ik me ’t spelletje strippoker. Met ’t meisje van de foto, ’t meisje dat er niet was, ’t zusje van de stiefbroer.
’t Moet op oudejaarsavond zijn geweest. Met Richard & een ander meisje. Iedereen was weg & ik moest afsluiten. De lichten bijna allemaal uit & wij zaten nog aan de bar. Een spelletje strippoker werd er door iemand voorgesteld. We kregen de spelregels door Richard uitgelegd. ’t Meisje verloor. ’t Zusje van de stiefbroer. Ze zat naakt naast me.
Dat had ik moeten vertellen, denk ik terwijl ik m’n huisdeur opendoe. Dat verhaal heb ik nog aan niemand verteld.

Ooit is alles vergeten in Zijperspace.