Hij was de 1e die ik kende die dood ging, na m’n opa. Ik kende ‘m alleen niet. Ik kon me z’n gezicht nl niet herinneren van de week ervoor.
”t Was die jongen die zo’n grote mond had & die je wilde pesten.’
& Dat nog wel op de 1e dag dat je naar de welpen gaat. Meteen gepest worden.
Ik kon ‘t me niet herinneren. Hoe goed ik nog m’n best deed, ik haalde ‘m niet tevoorschijn in m’n geheugen. Waarschijnlijk waren er andere aspekten van die 1e dag bij de welpen indrukwekkender geweest.
De Akela vertelde de week erna, de 2e week van ons aspirant-welpenschap, hoe ‘t was gebeurd. ‘t Hele gezin scheen in de auto te hebben gezeten op ‘t moment dat ze ‘t water in reden. ‘t Gehele gezin verdronk.
& Ik probeerde me een gezicht voor de geest te halen. Een gezicht van een jongetje dat aan ‘t verdrinken was. Terwijl-ie in de auto zat met z’n ouders.
Aan div mensen gevraagd hoe de welp van vorige week er uitgezien had. Er was enkele weken later zelfs een foto van hem beschikbaar. Niets hielp om ‘m tevoorschijn te halen.
‘In welk welpennest zat-ie dan?’ vroeg ik. Maar ook dat leverde geen resultaat op in m’n geheugen.
Ik had m’n 1e dode, maar wist niet wie hij was. Hoe ‘t gebeurd was, kon ik me levendig voorstellen: ik zag ‘t ongeluk in m’n fantasie zich afspelen. Op de Doggersvaart.
‘Daar zijn wij die middag ook nog geweest, Pap,’ om ‘t nog wat beter voor mezelf te illustreren. We hadden ‘t desnoods kunnen zien gebeuren. Of kunnen zien dat ‘t al gebeurd was.
Misschien moest ik die rit over de Doggersvaart herbeleven, misschien dat ik me dan daadwerkelijk iets van de jongen kon herinneren. Dat ik per ongeluk ergens die auto in ‘t water had zien hangen. ½ Onder water. Dat ‘t die bewuste middag niet opgevallen was, maar in m’n herinnering wel.
Die dode jongen had blijkbaar nooit voor mij geleefd. Hij was aan mij voorbijgegaan.
Dat kon niet kloppen: dan was ik ook aan hem voorbijgegaan. Dan had ik voor hem ook nooit bestaan.
De jongen is nooit meer teruggekomen bij de welpen.
Onwetend wat-ie heeft achtergelaten in Zijperspace.