Ik zeg tegen haar: Als ik dat onderdeel van jou niet leuk of fascinerend vind, hoe kan ik dan van mezelf zeggen dat ik verliefd op je ben?
Zij zegt tegen mij: Maar je kan nou 1maal niet alles van elkaar leuk vinden.
Ik zeg tegen haar: Wellicht dat ‘leuk’ ook ‘t verkeerde woord is. Maar ik wil jou als volledig pakket. Niet van die kleine partjes, die ik dan allemaal op hun eigen waarde moet schatten.
Zij zegt tegen mij: Maar ik ben toch geen pakket? Ik bén allerlei verschillende dingen tegelijkertijd & om beurten bovendien.
Ik zeg tegen haar: & Toch zal ik tegen je aan moeten kijken als iemand die 1 persoon vertegenwoordigt. Hoe verschillend je je dan ook in de div situaties mag gedragen. Ik wil jou. Alle onderdelen.
Zij zegt tegen mij: Soms ben ik onuitstaanbaar. Soms een kind. Een andere keer heb ik totaal geen aandacht voor je.
Ik zeg tegen haar: Ik ben geen man die specifiek van ‘t kind in een vrouw houdt, ook niet van iemand die alleen maar aandacht voor mij heeft. Ik zou me niet voor kunnen stellen dat mensen die nimmer onuitstaanbaar zijn door mij interessant bevonden zouden kunnen worden.
Zij zegt tegen mij: ‘t Lijkt me vermoeiend om met iemand om te moeten gaan die zoveel negatieve kanten heeft.
Ik zeg tegen haar: Dat je zoveel negatieve kanten hebt, dat heb je zelf verzonnen. Ik wil alles leuk aan je vinden. Hoe kan ik immers zeggen dat ik van je hou als blijkt dat al die onbenullige dingen mij steeds weer irriteren?
Zij zegt tegen mij: Waarom onbenullig? Ondanks dat ik die eigenschappen als niet al te positief beschouw, denk ik wel dat ze een essentieel onderdeel van me uitmaken. Ik snap niet dat je dat wil bagatelliseren.
Ik zeg tegen haar: Ik bagatellisseer niets. Ik probeer juist alles serieus te nemen.
Zij zegt tegen mij: Neem mij dan ook serieus.
Ik zeg tegen haar: Dat doe ik dus. Daarom vind ik alles aan je leuk. & Mag ik niets daarbij overslaan.
Zij zegt tegen mij: & Daardoor is er niets wat werkelijk tot je doordringt.
Er blijft slechts een gemankeerde werkelijkheid over in Zijperspace.