Aan t personeel zal t niet liggen. Die bepalen de sfeer niet & zien er ook in de luxe filialen in t centrum tzelfde uit als in t kleine kneutertje om de hoek. Gepensioneerde moeders, wiens blauwe Hema-shirts hun lichaam nog enigszins flatteren. t Uitgezogen lichaam van de vrouw die t grootste deel van haar leven binnenskamers t vak van kettingrookster praktiseerde & zichzelf dankzij de scheiding teruggeplaatst heeft in de maatschappij ziet er door t overhangen van t alles verhullende kledingstuk tzelfde uit als die met 3 zwangerschapsrimpels getooide collega van de afdeling damesonderbroeken. Beide soorten winkelpersoneel komen in even grote getale voor in zowel de centrum- als in de buitenwijk-Hema, maar behalve middels hun hoofd zijn ze verder moeilijk van elkaar te onderscheiden.
Vroeger bestonden er nog tussensoorten. Of eigenlijk uitzonderingen op genoemde verschijningsvormen. Ik had ooit kennis met een medestudente die in haar vrije tijd middels Hema haar, evengoed dun belegde, boterham kon verdienen. Ik ben haar nooit in de winkel zelf tegengekomen, maar heb mezelf door onze ontmoetingen in t gewone dagelijkse studentenleven wel altijd afgevraagd hoe ze haar borsten, van t maatje allemachtig maar o zo prachtig, in t korset van t winkeltenue geperst kreeg.
Dit begon ik pas later te begrijpen. Zeg maar in de tijd dat mn moeder stopte met mijn studie op bedekte wijze te subsidiëren door allerhande materiaal voor mij bij de grootgrutter in te slaan, zodat ik zelf daar niet langs hoefde. & Toen mijn moeder geleidelijk met deze ondersteuning stopte werd ik allengs meer gedwongen zelf op zoek te gaan naar ondergoed die zich makkelijk aan mijn lichaam zou voegen.
Pas vanaf dat moment begon t me te dagen dat t beleid van de Hema er niet op gericht was t personeel zo appetijtelijk mogelijk aan de klant voor te schotelen. Dat er naast de overheerlijke zoute, sappige Hema-worst er binnen t bedrijf ook nog een streven naar een andere eenheidsworst bestond , welke zich liet vertalen in de personeelsoutfit, waar elk lichaam zich in liet passen. & Waar, niet minder belangrijk, t onderlinge onderscheid tot een minimum werd genivelleerd. Alle vrouwen lijken in hun Hema-kledij afhangende borsten van 50 jaren oud te hebben.
Ik was blij dat mn droom over de weldadige borsten van mn mede-studente niet eerder op een dergelijke brute wijze was verstoord. We waren beiden klaar met studeren & zagen elkaar niet meer. Evenmin in de winkel. In mijn beleving echter draagt ze nu gelukkig nog steeds tzelfde weelderige decolleté met haar mee.
t Maakt dus niet veel uit waar je bent, als t je te doen is om de verschijning van t personeel. & Toch heb ik voorkeur voor bepaalde filialen. Ik ga liever naar de dependance op de Nieuwe Dijk, dan dat ik bij mij om de hoek ga, op de Linneausstraat. Ik verkies die in de Pijp boven die in Den Helder, hoewel ik in Den Helder meer trek krijg in een ½e warme worst & t personeel er substantieel jonger uitziet dan in t Amsterdamse. & In de Kalvertoren kom ik alleen als ik de oplaadbare batterijtjes van mn fietslichten ben verloren. Boven al verkies ik die in de Pijp. t Zal wel aan t publiek liggen.
Ze zijn nog niet allemaal zwanger, de vrouwen die daar hun inkopen komen doen. Sommigen zijn nog maar net afgestudeerd, of anders zijn ze ietwat verlaat daarmee, zo schat ik hun leeftijd in. & In deze 1e zomerse dagen lopen ze er zo appetijtelijk bij, dat ik geheel & al voorbij loop aan de schappen waar mijn scheerspullen liggen uitgestald.
Volgens mij verplaatsen ze t ook elke keer. Ik heb wel ns een medewerker van de Albert Heijn horen verklaren dat ze expres 1 keer in de zoveel tijd de producten verplaatsen, om de clientèle zodoende langs de schappen te laten lopen waar spullen liggen die ze anders nooit zouden aanschaffen. Desoriëntatie moet bijdragen tot extra kooplust.
Bij mij werkt dat echter niet. Ik verdwaal in de hordes vrouwen die de Hema als hun kooplustoord hebben verklaard. Ik vraag me af of de bhs die nog net door hun zomerse shirtjes heen schijnen alhier zijn aangeschaft, hoe ze toch kunnen bepalen dat zon exemplaar hen goed zou staan zonder ook maar een pashokje te hoeven gebruiken, of ze net als ik de Hema visiteren omdat ze dan lekker aftands in hun goedkoop ondergoed thuis ½ nakend door t huis kunnen banjeren, denkend: ik ben hier met mezelf & ik ben toch de enige die kijkt & dan niet eens naar mijzelve, dus waarom niet?
Kortom, in de Hema maak ik me druk over t vrouwelijk zijn & of ik al onderweg ben ze te gaan begrijpen. Een waar oord om je aan bovenstaande vragen des levens te verlustigen.
Maar na ontelbare keren toch weer om steeds langs dezelfde schappen te zijn gelopen, niet wetend waar ik moet zoeken waarvoor ik t huis heb verlaten & hierheen ben gespoed, besluit ik dan toch maar een medewerkster uit de trommel 100 uit tzelfde dozijn te raadplegen, dankzij haar kledij op die wijze gecatalogiseerd.
Waar kan ik de scheerspullen vinden? vraag ik dan aan zon vrouw.
O, hier, wijst zij dan om t volgende hoekje, t hoekje dat ik al diverse malen heb geslecht. Momenteel 30 % korting op alle scheerspullen.
Ze laat me de mededeling op t rode kaartje zien, die ze op t punt staat op t scheerspullenschap te gaan hangen.
Dat maakt niet uit, zeg ik, ik had t evengoed wel gekocht.
Waarna ik merk, bij t uiteindelijk verlaten van de winkel, dat 3,50 voor aftershave balsem met 30 % korting bij de kassa van de Hema toch echt nog steeds 3,50 betekent.
Maar voor die 1,05 te veel betaald, bedenk ik me vervolgens, ben ik toch weer dichterbij t ontrafelen van t nimmer door de man opgeloste raadsel vrouw gekomen. Hoewel ik nog steeds geen pashokjes heb kunnen ontdekken.
Maar ik heb een scheermesje ook nog nooit 1st uitgeprobeerd alvorens t mee te nemen naar Zijperspace.