Ha, na dat extra onverwachte biertje, na m’n vertrek daarvoor vlak voor jouw slapen gaan, na jou de hele avond te hebben mogen aangapen, vrij, ongelimiteerd, na jou blij te hebben kunnen maken met een bosje bloemen, na een zoen op m’n mond, een spontane zoen op m’n mond te hebben gekregen vanwege dat feit, ook al wist je dat ‘t allemaal met voorbedachte rade was, na bij jou m’n verleden achtergelaten te hebben, niet uit m’n woorden te zijn gekomen, na je hortend & stotend bepaalde onbenullige belevenissen te hebben verteld, na m’n glorieuze dag zonder ook maar iets van verplichtingen, na me niet druk te hebben gemaakt, eindelijk in m’n liefde voor jou, geen drukte om jou te zien, geen drukte om jou te missen, alleen maar drukte om waar jij nou weer vandaan kwam, waarom ik zomaar een sms-je van je mocht verwachten, o nee, ‘t was een mailtje, na een zoen, nog een zoen, nog een zoen & nog een zoen, na ontzettend veel nog-een-zoens die heel veel mensen een reden van bestaan zouden hebben gegeven & ik zomaar cadeau kreeg, met een extra verlegen glimlach erbovenop, waarvan ik dan weer denk: ik ben die erkentelijkheid, ‘t bleu zijn, juist aan jóu verschuldigd, heb ik nog woorden, waar zijn die woorden, om jou ooit maar duidelijk te kunnen maken dat er geen eind komt, voorlopig geen eind komt in ieder geval, aan vloedgolven, westenwinden, mistbanken & tropische stormen die ons zicht op betere tijden zullen verhullen, waar ik dacht in alle helderheid rechte rug te kunnen houden, ok, met m’n benen bij de knieën licht ingezakt, zoals een schipper pleegt te doen, om de turbulenties te kunnen weerstaan, na je te hebben zien slapen, te horen snurken, je te voelen terwijl je je hoofd had neergelegd, zo veilig had neergelegd, op m’n borst, dat ik me afvroeg: kan dat wel zo veilig zijn, is daar enige veiligheid uit te halen, mijn borst, mijn lichaam, mijn mogelijke lust, mijn gebrek aan slaap; maar toch, daar lig je dan, ik ben een man, daar ademt een lichaam mijn borstharen in, & uit, & in, & uit, & vergeet alles wat niet veilig is, waar ligt jouw grens, waar ligt mijn geruststelling, wat is mijn roes, na al dit, dit, dit & nog veel meer, waar ik woorden zoek, je probeer te vertellen dat ik, o, durf ik wel te vertellen dat ik een grens ben overgestoken, waar details belangrijker worden, de mist optrekt, eb de golven doet kalmeren & een horizon zich voordoet die mij weer in de morgenzon van jouw blozende wangen doet geloven.

Ojee, als ik je daar maar niet deze vroege ochtend mee overdonder.

We wachten op kalmer tij in Zijperspace.