Hoe was ‘t leven voortijds, voor zo’n 7 maanden geleden? Toen nog niet elke belevenis in zinnen werd gemeten. & De gang van gebeurtenissen niet op leesbaarheid werd getoetst.
Nu betekent een simpel ritje door de stad al gauw een mogelijkheid tot een ‘t schrijven van een stukje tekst. Een conversatie plots op straat zet mij aan tot concentratie; mogelijk kan ik delen van ‘t gesprek onthouden & later pogen te opnieuw te verwoorden. Een toevallig passerend zinnetje waar ‘t oog op valt kan inspireren tot enkele afleveringen van jeugdherinneringen of anderszins.

Alles wordt tegenwoordig bewust geleefd alhier; niets mag onopgemerkt m’n aandacht voorbijgaan. M’n zintuigen maken overuren om maar zoveel mogelijk prikkels te registreren. M’n talig vermogen stroomt over om dat alles zo vloeiend mogelijk voor te kunnen schotelen. M’n bewustzijn lijkt breder & nog meer gewaar van ‘t feit dat bij elke stap de dood nadert.

De vraag hierboven gesteld wil ik niet eens beantwoorden. Ik vraag me slechts af of ik uit m’n geheugen genoeg kan opdiepen van die periode daarvoor, zodat ‘t niet zonder nut mij overkomen is. Ook dat kleine schijnbaar vergeten deel moet eens deel uit gaan maken van ‘t groter geheel.

Zo min mogelijk mag verloren gaan van ooit in Zijperspace.