We wisten precies welke traptreden kraakten & in welke hoek ervan je ‘t beste je voet kon zetten om zo onopvallend mogelijk te passeren. Ook welke treden je ‘t beste over kon slaan. Soms waren dat er wel 3 achter elkaar. Dan moest er een reuzestap omhoog gemaakt worden, ook al bleek enkele seconden later dat ‘t weinig zin had gehad.

Misschien dat m’n moeder vanaf een bepaald moment om de paar minuten zei: ‘Wie is dat?’, want ‘t leek of we nooit onopgemerkt voorbij konden sluipen. Zogauw we dat zinnetje hoorden, waren we wel verplicht om toch nog ff moeders welterusten te wensen. Niet dat we dat wilden vermijden. We wilden gewoon ‘t schuldgevoel niet bij onszelf oproepen.

Na verloop van jaren vroeg ze niet meer waarom we nou zo laat thuis moesten komen. Ze wist dat ze ‘t toch niet tegen kon houden. We gingen hoe dan ook de stad in, & dat ‘t laat zou worden was vanzelfsprekend voor ons. & Uiteindelijk ook voor haar. We wisten alleen niet hóe laat.

& Toch voelde ik me betrapt als ik om 4 uur, vaak nog veel later, de trap op kwam sneaken & m’n moeder weer eens liet merken dat ze ‘t heus wel had gehoord.
‘Ben jij dat, Ton?’ weerklonk ‘t zachte gefluister vanuit de kamer van m’n ouders. Tuurlijk wist ik precies waar ‘t vandaan kwam. Dus schuifelde ik naar de linkerkant van m’n ouders’ bed, probeerde m’n ogen zo snel mogelijk aan de zwarte nacht die daar heerste te laten wennen, boog voorover & gaf m’n moeder een nachtkus op haar neus.
Of dat nou lag aan m’n drankgebruik of de duisternis die om haar heen hing, was niet zo belangrijk. Feit was dat er opnieuw gemikt moest worden. Zonder zoen op de wang kon er niet met gerust gemoed geslapen worden.

& Op latere leeftijd, toen ik me niet meer hoefde te verontschuldigen waarom zo laat, volgde er ook nog een kort gesprekje over wat er allemaal gebeurd was. Een korte samenvatting van wat ze allemaal had moeten missen. De stand van zaken mbt de vriendin van dat moment.

Dat bezoek aan m’n moeder vlak voor slapen gaan leek geleidelijk aan steeds meer ter geruststelling van mezelf dan dat ‘t voor m’n moeder was. M’n moeder was toch altijd wakker, dus dan kon ik net zo goed op ‘t laatste moment van de zaterdagnacht m’n zieleroerselen met ‘r delen.

& Nooit heeft m’n moeder gezegd dat ze moe was van Zijperspace.