‘Zijn ze voor de Albert Heijn opnieuw aan ‘t tegelen?’ vraag ik aan Westmalle.
‘Ja, ze leggen er nieuwe stenen in. ‘t Is daar in ieder geval niet meer veilig.’
‘Want daardoor moet iedereen ergens anders heen?’
‘Nee, joh. ‘t Lijkt wel oorlog daar. Ze rollen de hele boel op. Je wordt gefouilleerd, gearresteerd, tegen de muur gezet.’
Westmalle doet een stap naar buiten & kijkt in de richting van ‘t paleis.
‘Shit, daar komen ze alweer.’
Rustig, schijnbaar ontspannen, onopvallend, stopt-ie z’n zojuist aangeschafte fles in z’n jaszak & loopt richting Singel. Je voelt de spanning in z’n traagheid.

Ik blijf nog ff nieuwsgierig naar wat komen gaat voor ‘t raam wachten. Een paar tellen later passeren de 2 agenten, waarschijnlijk degenen waar Westmalle op doelde. De vrouwelijke agent steekt haar hand op & glimlacht vriendelijk naar me, hoewel ik haar nog niet eerder meen te hebben gezien.
Ze lacht allercharmantst & ik ben best onder de indruk van haar verschijning bovendien, maar als ik vlak na hun passeren ff naar buiten ga, heb ik toch meer belangstelling voor de schielijk er tussenuit knijpende Westmalle.

Soms laat men zich niet verleiden in Zijperspace.