(Voortzetting van 366 dagen geleden)

Plaatjes van Sinterklaas

Ik wil ze niet weghalen. Opgehangen toen de familie Sinterklaas kwam vieren. De laatste Sinterklaas met z’n allen. De laatste Sinterklaas met Pa. Ik weet nog dat ik van tevoren heb gezegd dat ’t zo zou zijn.
Dag Pa, dacht ik. Na nu zal je wel zo ver zijn dat ik niet meer weet of je mij nog kan volgen. Of omgekeerd.
De plaatjes waren voor de kleinkinderen. M’n neefjes, nichtjes. ’t Kleedde ’t huis aan. In afwachting van de zakken vol, de dozen vol, ’t scheuren van pakpapier, ’t nieuwsgierig zijn wat de volgende naam zou zijn die op ’t papier zou staan, wie er nu aan de beurt zou zijn. Van ’t begin af aan zat de spanning tussen de muren van behang geklemd. De plaatjes hielden de spanning in stijl.
Aan ’t eind van de dag heb ik er een paar weggegeven. Aan een nichtje, aan een neefje. Weet niet meer wie wat heeft meegenomen. Ze vonden ’t mooi, dat weet ik. M’n schoonzus was jaloers op haar dochter. Mooi plaatje van Sint in de jaren dat wij waren opgegroeid. Ik besefte dat ik spijt moest hebben als ik ze allemaal weg zou geven. Heb de restanten laten hangen.
Soms word ik verrast doordat een plaatje zich net om de hoek bevindt. Nog steeds op dezelfde plek, maar voor mij al zo gewoon dat ik ’t niet besef. Tot op dat moment. Ik droom dan weg met de kinderen die in 50-er jaren kledij om Sinterklaas staan verzameld. Of Sinterklaas in een ziekbed, Zwarte Piet die ‘m wat lekkers komt brengen. Zodat-ie snel weer beter wordt.
Ik maak me elke keer zorgen. Leef me in in ’t verhaal dat door een enkel plaatje wordt bezorgd.
Sinterklaas mag nooit overgaan, besef ik me dan. Dingen mogen niet veranderen. Alles ‘tzelfde.

De muren van Zijperspace in ieder geval.