de dingen die er niet zijn

Ik mag ’t niet. Ze mogen er niet niet meer zijn. Alles moet blijven, ook al doet ’t er niet meer toe.
M’n moeder zei: ‘Je mag ’t wel hebben, maar je mag ’t niet weggooien. Waag ’t niet dat je er afstand van doet.’
Misschien in andere bewoordingen. Maar met gelijke strekking.
’t Ging toen om boeken van Opa. Dingen van Opa mochten niet weg. Iets dat ooit was moest blijven.

Ik heb mezelf nu veel leemtes toegestaan. Kaartjes die al jaren boven de kachel stonden. Ansichten vooral. Een telefoon die ’t niet deed. Muizen die niet met de computer functioneerden, niet goed genoeg. Adreswijzigingen die allang verleden tijd waren. Mensen die niet meer bestaan.
Ik zei tegen Marloes, ze zat naar me te kijken toen ik de stapel kaarten doornam: ‘Maar dat kan ik toch niet weggooien?’
‘Tuurlijk wel.’
Meer niet. Ze lachte erbij. Ik ook, ongemakkelijk. & Gooide vervolgens een hele hoop verleden in de prullenbak.
Ze zijn er dus niet meer. Er valt ook niets over te zeggen.

De boeken van Opa wel. Ik heb ze niet gelezen, maar ze zijn er. M’n moeder zou zich omdraaien in haar graf. & Zover is ze nog lang niet.

Dus blijft ’t verleden meelopen in Zijperspace, ook al is ’t moeizaam.