Ik moest plaatsnemen waar ik de vorige keer ook had zitten wachten. Achter een deur op een kier meende ik de stem te horen van de vrouw die me bij de schildklierscan begeleid had. ’t Zou kunnen dat ze me nu weer op kwam halen. Dan zou ik een bepaald gevoel van routine krijgen, dacht ik. Was ‘t niet meer vreemd voor me. ’t Zou wel weer een eeuwigheid gaan duren, dus haalde ik m’n boek tevoorschijn & begon te lezen.
De deur naast me ging op een gegeven moment open. Of meneer Meurting aanwezig was, vroeg ’t gezicht dat om de hoek verscheen.
Meneer Meurting stond op, gaf de verpleegster een hand & liep achter haar aan.
‘Dag, meneer Meurting,’ zei de verpleegster onderwijl, ‘we gaan hier een scan maken & daarvoor mag u al uw kleren uittrekken. Als u ’t prettig vindt mag u uw sokken aanhouden.’
De deur ging dicht.
Ik besefte me opeens weer wat ik kwam doen. M’n kleren uittrekken voor een vreemde. & Dan een kwartiertje stil blijven liggen. Anoniem liggen zijn. Bloot. Een object dat gefotografeerd moest worden. Van binnen. M’n binnenste moest bekend terrein worden, ik niet.

5 Minuten later ging een totaal andere deur open dan ik verwacht had. Links achter me, ipv rechts voor me om de hoek. ’t Gezicht van een man boog voorover.
‘Dhr Zijp?’ vroeg-ie.
Ik liep achter ‘m aan. In de deuropening gaven we elkaar de hand.
‘Dave Richters,’ stelde hij zichzelf voor.
‘Ton,’ zei ik.
M’n achternaam wist-ie tenslotte al.
‘We gaan dus een scan van je heup & je wervel maken,’ zei Dave.
‘Ja, wat moet ik daarvoor uittrekken?’
Beter meteen to the point komen. Ik keek naar ’t apparaat. Over ’t gedeelte waar ik kon liggen lag een oogverblindend wit laken, aan ‘t eind ervan een kussen eronder. Zo wit kon m’n moeder niet wassen. Aan de zijkant kwam een arm omhoog, met aan ’t uiteinde ’t brede fototoestel. Zo stelde ik ’t me maar voor. Je moet ’t jezelf niet te moeilijk maken.
‘Doe maar je schoenen & je broek uit,’ zei Dave.
Ik zag een weegschaal staan.
‘Mag ik mezelf even wegen?’ vroeg ik. ‘Ik ben wel nieuwsgierig hoe zwaar ik inmiddels weeg.’
‘Oh, ga je gang.’
Dave was bezig achter de computer. Mijn data moesten blijkbaar ingevoerd worden.
Zonder broek & schoenen woog ik mezelf. Ong 68 kilo.
‘Oh, dat valt mee,’ zei ik voor mezelf.
‘Dan mag je ‘t mij ook gelijk vertellen, want ik heb die gegevens nodig.’
‘Dan kan ik ’t beter nog een keer doen. Want ik keek niet nauwkeurig.’
Ik ging nog een keer staan: ‘68½ Kilo.’
‘Da’s dus 68. & Dan meten we ook even je lengte op.’
Ik plaatste mezelf tegen de meetlat. Dave las af.
‘1 Meter 77.’
Hij sloeg de gegevens op in de computer.
‘Dan mag je nu gaan liggen.’
Ik legde mezelf op ’t apparaat neer. Dave schoof me recht.
‘Je drinkt wel eens engels bier?’ vroeg-ie.
Oja, ik had een t-shirt van the Hogs Back Brewery aan, bedacht ik.
‘Ja, ik verkoop engels bier.’
‘Oh, in een bierwinkel? Ik ben al een tijdje op zoek naar een goede bierwinkel in Amsterdam.’
Ik vertelde waar hij ’t kon vinden.
‘La Trappe,’ zei hij. ‘La Trappe Blonde.’
‘Dat is wel heel gewoon.’
‘Ja, maar daar ben ik al een tijdje naar op zoek. Ik kan ’t nergens vinden.’
‘Dat hebben wij altijd op voorraad staan.’
Hij legde een hoge kussen onder m’n voeten. Dan werd m’n rug plat, begreep ik.
‘Ik ga nu de scan maken. Zo blijven liggen.’
De scan schoof met schokken over me heen. Maakte piepende geluidjes. Bleef stilstaan. Zoemend.
Ik hield m’n mond. Stiller kon ik niet liggen. Maar Dave praatte verder.
‘Hebben jullie ook een engels bier met een vogel er op?’
Ik dacht na. Of ik wel mocht praten vooral. & Een vogel wilde me niet te binnen schieten. Of ’t moest die raaf zijn.
‘Raven’s Ale?’ probeerde ik.
De 1e scan was gemaakt ondertussen. Dave verlegde m’n voeten. Hij legde nu een kussen tussen m’n voeten. Een band kwam om beide heen, zodat ze gefixeerd lagen.
‘Nee, dat is ‘m niet.’
‘Weet je wel of ’t op fles verkrijgbaar was?’
Hij dacht na. Achter z’n beeldscherm. De scan begon weer.
‘Ik dronk ’t in ’t midden van Engeland. Uit de tap.’
‘Dan is ’t waarschijnlijk niet van fles verkrijgbaar. De meest mooie bieren kan je in Engeland alleen maar van de tap drinken.’
‘Zo, dat was ‘t,’ zei Dave. ‘Je kan je weer aankleden.’
‘Zeg,’ zei ik terwijl ik me aankleedde, ‘weet jij waar dit onderzoek voor dient? Ik heb wel allerlei dingen opgezocht op internet, maar kon niet vinden wat m’n botten met m’n schildklier te maken hebben.’
‘Je hebt al jaren hypertheroïdie, zie ik hier staan,’ zei Dave. ‘Je schildklier maakt te veel hormoon.’
‘Ja, T3 & T4.’
Oh, dat weet-ie al, zo keek Dave.
‘’t Zou kunnen dat je botten dan aangetast raken. Dat er te weinig van bepaalde stoffen wordt aangemaakt. Maar zo te zien valt dat wel mee.’
Hij liet een grafiekje zien.
‘’t Gemiddelde bij de mens zit hier.’ Hij wees. ‘Bij jou zit ’t onder ’t gemiddelde. Maar niet verontrustend. Dan zou ’t in dit rode gedeelte moeten komen.’
‘Oh, valt best mee dus.’
‘Niks om je zorgen over te maken.’
‘Mooi. Dan ga ik maar. Ik zie je wel als je bier nodig hebt.’
‘Vast. Tot ziens.’
We gaven elkaar weer een hand. Daarna schoof Dave de deur weer achter me dicht.

We rechtten de rug in Zijperspace; we hoorden de botten krachtig voegen.