‘t Is de eeuwige strijd die geleverd moet worden. De strijd tussen m’n hoofd laten hangen & wakker blijven. Vaak wint ‘t hangen een tijdje, maar wakker blijven neemt ‘t dan toch weer over. Toch zeker tot een uurtje of 1 á 2.
Als de slaap tijdelijk wint schommelt m’n hoofd tegen de rugleuning van m’n relax-stoel. De stoel waarin ik tegenwoordig ‘t prettigst in zit te lezen. Ik heb ‘m nog maar kort geleden bij de Hema aangeschaft. Tussen alle huisvrouwen die met hun zwangere buiken of onstuimige kinders inkopen aan ‘t doen zijn. Een wereld die ik zelden betreed. Tenzij ik nieuwe scheermesjes nodig heb. Of trek heb in een ½e warme worst.
Soms denk ik dat meer mensen die ½e warme worsten moeten kopen, zodat de prijs weer op ‘t oude nivo terecht komt. Vroeger kocht ik ze, als ik boodschappen met m’n moeder aan ‘t doen was, voor 1 gulden per stuk. Kreeg je er een zakje mosterd bij, als je er om vroeg. Die mosterd is ‘t enige wat de laatste tijd verbeterd is. Je krijgt een lik aan de andere kant van ‘t zakje waar de worst wordt gestopt, zodat je altijd besmeurde vingers eraan overhoudt. Maar vies is lekker, zeker met die zoute, vette Hema-worst.
M’n hoofd schommelt dus als ik wegsuf. Ik merk ‘t niet. Op een gegeven moment nijgt-ie als vanzelf een bepaalde kant op. Richting schouders. Dat willen m’n nekspieren niet hebben. Die uitrekking vertikken ze sinds ik met m’n hoofd op straat ben gekwakt. De souplesse zit er niet meer in. Waardoor ik een kwartier later wakker word uit ‘t doezelen, met een nek die niet meer rechtgezet lijkt te kunnen worden. Dan zie ik de jongen met z’n kromme nek door Den Helder fietsen. Z’n hoofd hangend naast z’n lichaam. ‘t Leek altijd of-ie met moeite naar voren keek. Een veel te lange rechterkant van de nek had die jongen. De nekwervels waren niet goed, werd ons als klein kind verteld, als hij passeerde op z’n aangepaste fiets. Met 3 wielen, net als wij, kleine kinderen.
Ik heb ook zo’n nek als ik wakker word in m’n relax-stoel. Er zit wel beweging in, maar ‘t klopt niet meer. Hij wil niet meer definitief op z’n plaats blijven. Bovendien moet ik geweld gebruiken, wil ik er geen last van hebben. Dat kost pijn.
Of ik besluit op de bank te gaan liggen. Vaak nog de beste oplossing. Hoofd op de kussens. & Dan maar kijken wanneer ik wakker word.
Dat duurt meestal een uurtje, maar ben ik dan wel van m’n stijve nek af. & Van de slaap.
Ga ik weer lekker in m’n relax-stoel zitten. Pak m’n boek beet & wacht, al lezend, op ‘t moment dat slaap me definitief velt voor de nacht.
Die jongen heeft tegenwoordig trouwens een gewone nek. Hij kijkt de wereld nu recht aan. Niet meer hangend vanaf z’n schouder. Een kromme schouder, want die werd helemaal meegetrokken in de scheve houding. Z’n adamsappel valt ook niet meer zo op, want alles lijkt tegenwoordig te zitten zoals ‘t bij andere mensen ook zit. Waardoor je niet meer hoeft te kijken naar de vreemde verschijnselen van z’n lichaam. Zie je dus die grote adamsappel niet.
Alleen, als-ie een biertje drinkt, dan merk je af & toe dat z’n coördinatie nog steeds is ingesteld op een scheve wereld. Maar daar kan z’n spijkerjasje wel tegen. Ik weet niet op wat voor fiets hij tegenwoordig naar huis gaat. Doordat-ie meer bier kan drinken zonder al te veel te morsen zal z’n fietsstijl vast niet verbeterd zijn.
Zijperspace is een scheef universum, voor een bepaald gedeelte van de dag.