& Dan nog ff over die schilders.

Schilders weten toch wel wat tuinen zijn? Ze zullen toch wel op de hoogte zijn dat er met veel moeite in een tuin plantjes zijn gezet, vertroeteld vaak (ok, ik ben niet van ‘t vertroetelen, ik ben meer van laat de natuur maar z’n ding doen; als ‘t me niet zint, dan trek ik ‘t wel weer weg), aangemoedigd, gesaneerd (daar krijg je mijn aanpak)? Zodat ‘t geheel van de tuin een uitstraling krijgt zoals je denkt dat-ie klopt, mooi is, natuurlijk, misschien wel evenwichtig, overeenkomt met ‘t karakter van de bezitter van de tuin. Zodat ‘t je eigen ding is, een uitbreiding van je eigen huisgevoel.

Vooral als schilders een amsterdams accent hebben, ga ik er van uit dat ze een tuin hebben. Want alle amsterdamse accenten zijn inmiddels verhuisd naar Almere, waar volgens mij iedereen een 1-gezinswoning heeft, al dan niet in een rijtje, maar zeker de beschikking heeft tot een tuin. Dan mag je vaak niet over ‘t gras lopen met je schoenen aan, nadat ‘t net geschoren is. Of je mag slechts door ‘t raam de tuin inkijken, om de bloemenpracht van de viooltjes te bewonderen.

Ik heb ook al eerder loodgieters in m’n tuin gehad. Een hele massa. Die bouwden in no-time een stellage, omdat op 3-hoog een uitlaat gerepareerd moest worden. Vervolgens verlieten ze allemaal m’n woning (dus ook m’n tuin), met achterlating van 2 collega’s die ‘t klusje moesten klaren, & een platgewalste 1½ m².
Ze hadden allemaal een amsterdams accent.
Volgens mij hebben x-amsterdammers er de pee in dat ze uit moesten wijken naar steden als Almere. Als wraak trappen ze bij elk huisbezoek op de begane grond de tuin plat. Op de 1e & hogere etages zullen ze wel wat anders doen.

Mijn schilders hadden alle spullen die bij m’n achterdeur verzameld stonden plompverloren in de tuin geplaatst. Midden tussen de majoraan stond de ene stoel, de groene munt werd beschaduwd door de 2e. De aardbeien die aan de buitenvensterbank van de keuken stonden, waren nu de brunel aan ‘t pletten, enkele verfpotten deden dat met ‘t kruipend tijm; stoffer & blik dienden nu blijkbaar om de resten van de blauwe onschuld bijeen te vegen.

‘Amsterdam voor de amsterdammers’ hoorde ik lang geleden een burgemeester zeggen, vlak nadat ik begonnen was met m’n studie.

& Mijn tuin voor niemand meer dan de bevolking van Zijperspace.