& Dan nog ff over die tuin.
Geleidelijk aan is m’n tuin behoorlijk verwilderd. Teruggekomen van m’n vakantie kostte ‘t me moeite door de wildernis de achterkant ervan te bereiken. Ik heb me toen tot ‘t linkerpad moeten beperken; een pad van 1 tegel breed. ‘t Pad aan de rechterkant was een ondoordringbare jungle van winde, passiebloem & wat uitgeschoten guldenroede, knopig helmkruid, bowles munt & andersoortig goed, dat door de voornoemde slingeraars bijeen gebonden werd.
Links hou ik vrij. Dan kan ik m’n was tenminste kwijt in de zon, zodat ‘t snel droogt in deze tijd van ‘t jaar. Ik knip de snel uitstekende vlinderstruik regelmatig, zodat m’n pad redelijk begaanbaar blijft. Doe ik momenteel met veel plezier, want zittend in de Londonse underground (‘t bovengrondse gedeelte) heb ik genoeg van z’n paarse bloemen gezien. Als je iets als onkruid welig ziet tieren, bederft ‘t ‘t uitzicht ook als je ‘t in andere omstandigheden ziet.
Nadeel alleen is dat de spinnen zich in grote getale manifesteren. Op mijn tocht richting achterkant tuin (wat moet ik daar eigenlijk, vraag ik me wel ‘ns af; slechts om ff te kijken hoe de vlierbloesem ‘t doet, of dat rare goedje van m’n achterburen verder groeit, waar die rare uitstekende staken vandaan komen, om die hardnekkige prikkende staken van m’n andere achterburen weg te knippen; daar onderneem ik een reis van 8 meter voor) raak ik geheel bedekt met jeukende plakkende lijntjes, draden, met 8-potige beestjes er aan hangend, die over m’n huid kriebelen & nachtmerries bezorgen.
Ik heb besloten dat de spinnen mogen blijven. Ik verwijder voortaan alleen maar een web wanneer die zich op mijn pad bevindt.
Vanochtend kwamen de schilders bij hun fanatieke ruiming van m’n achterdeur een andere spin tegen; zo 1tje die geen web maakt; grote wijde poten, harig & spits. Ik had er al ‘ns eerder een xemplaar van in m’n huis. Toen die door mijn jacht op hem van boven ‘t plafond viel op de vloer, hoorde ik een harde ‘Kwak’. Zoals alleen maar zulke spinnen ‘Kwak’ kunnen zeggen, was meteen mijn associatie bij dat geluid.
De schilders manoeuvreerden deze spin met hun schoenen naar ‘t rooster van m’n kruipruimte. Ik weet nog steeds niet of ik dat een geruststellende gedachte vind.
Die spinnen met webben mogen dus blijven. Onder een enkele conditie: Ze moeten van m’n waslijn afblijven. Ik wil niet dat m’n was onder de webdraden komt. Laat staan dat ik ‘t risico wil lopen dat als ik een gedroogd t-shirt spontaan aantrek kriebelende pootjes zenuwachtig over m’n rug voel lopen.
Dus ben ik een ontmoedigingscampagne begonnen. Daarbij vernietig ik steeds weer ‘t web van dezelfde spin. Dan moet-ie ‘t maar afleren. Mijn waslijn is mijn waslijn. Lijkt niet op een ragfijn spindraadje. Moet-ie dus vanaf blijven.
Na mijn vernietigingsaktie, mijn kleinschalige kraakpand-ontruiming, vlucht de spin haastig via z’n verticaal uitgezette lijntjes naar boven. Wachtend op ‘t moment dat ik vertrokken ben naar m’n werk. Om wederom een bolwerk op te zetten.
Vanochtend had-ie wijselijk restantjes brunel als steunpunt gekozen, een meter verder de tuin in, ipv mijn waslijn. Ik liet ‘m daarom hangen.
De schilders hebben m’n genereusiteit ‘t web ditmaal te sparen vanochtend geheel teniet gedaan.
Waarna de spin aan z’n 10e verhuizing begon binnen Zijperspace.