Ik was goed in tekenen. Vooral in ‘t tekenen van huizen. Iedereen zei ‘t. Als ik m’n tekening bij Oma in de Jan van Galenstraat langsbracht, terugkomend uit school, was ‘t: ‘O, wat mooi! Mag ik die hebben? Wat prachtig!’
& Iedereen die met Oma aan de de koffietafel zat, beaamde dit.
‘Waar staat dat huis?’
‘Is dat waar jullie wonen?’
‘Ben jij die mooie jongen voor ‘t huis?’
‘Jij verwent je oma echt, zeg, met al die tekeningen.’

‘Hier, ga daar maar wat lekkers voor halen bij Mahieutje.’
Ik kreeg een stuiver toegestopt. Voor de snoepwinkel verderop in de straat.
Met m’n mond vol snoep keerde ik terug bij Oma. Daar zat Ome Carel ook ondertussen. Hij gaf altijd een hele stevige hand bij begroeting, maar ‘t deed niet zo’n pijn als de hand van Ome Rikus. Met Ome Carel was ‘t lachen.
(Jaren later zei hij tegen mij: ‘Zo, dus jij bent ‘t tuig van de bovenste richel?’ Daar kon ik me niks bij voorstellen, behalve een soortemet afvoerrichel bij een dakkonstruktie, met een afvoerpijp er aan hangend. Maar wat deed dat tuig er toch bij, vroeg ik me af. Ik antwoordde dus maar twijfelend ‘Nee’. Je moest immers altijd je ooms & tantes antwoord geven. Dat hoorde. Ook al was dat wellicht ‘t verkeerde antwoord.)

‘Zo, dus jij hebt die prachtige tekening gemaakt?’ zei Ome Carel. ‘Maar schoorstenen kan je blijkbaar niet tekenen. Schoorstenen staan nl recht omhoog. Niet schuin.’
Hij gaf me een tik op de billen & liet me nog een huis tekenen, nadat-ie aanwijzingen voor een rechtopstaande schoorsteen had gegeven op de oude tekening.
Ik tekende een nieuw huis. Een vrijstaand huis. Breed, groot. Wel 3 verdiepingen & 6 ramen aan de voorkant op de begane grond. Een hele grote tuin achter. Daar stond weer een mannetje. Waarschijnlijk was ik dat weer. Of misschien was ‘t m’n vader. Dat kon je toch niet zien. ‘t Huis had een mooi hoog dak, met allemaal rode dakpannen. Maar zonder schoorsteen.
‘Hé, dat huis heeft geen schoorsteen,’ stuurde Ome Carel me terug naar m’n tekentafel.

Men laat zich graag terugsturen naar Zijperspace.