Toen ik thuis m’n tas met papieren weer neerlegde, noemde ik ‘t al in gedachten ‘t Paniek-Pakket. Tegelijkertijd vond ik de uitdrukking een ietwat overdreven, maar ‘t zat in m’n hoofd voordat ik ‘t door had. Ik zou ‘t pakket papieren in ieder geval de komende tijd vaker nodig hebben. Waarschijnlijk zou ‘t nog wel wat in volume toenemen.
‘t Nemen van stappen om ergens verder in te komen, of ergens minder last van te hebben, lijkt vaak onoverkomelijker dan dat ze uiteindelijk blijken te zijn. Ik moest vanochtend de stap ondernemen om juridische bijstand te verkrijgen in de zaak tegen de taxi-chauffeur. ‘t Zou me € 810,69 kunnen besparen. Ik moest daarvoor naar ‘t Bureau voor Rechtshulp, maar wat daar verder zou gebeuren wist ik niet.
Alleen al ‘t ondernemen van de gang naar dat bureau kostte me 3 dagen kopzorgen. 3 Dagen van te voren had ik al uitgedokterd hoe laat ik op zou staan, om vooral bijtijds aan de beurt te zijn. Ik moest tenslotte ook nog werken. Ik was zelfs van plan om 2 uur eerder dan normaal te ontwaken, zodat ik geheel & al wakker acte de présence zou kunnen geven bij opening van ‘t bureau op de maandagochtend.
Ik werd echter pas om ¼ voor 9 wakker. Ik haastte me m’n tanden te poetsen & kleren aan te trekken, verzamelde de papieren bij elkaar in een plastic tas (hoever moet deze zaak doorgevoerd worden, wil ik een aktentas ervoor gaan aanschaffen, vroeg ik me onderwijl af), om vervolgens als nr 4 in rij aan de beurt te zijn. ½ 10 was ik weer thuis.
Om mezelf voor te bereiden op een serieus telefoongesprek heb ik 1st de assistente van m’n huisarts gebeld, om haar te verzoeken een herhalings-recept naar m’n apotheek te versturen. Daarna voor ‘t 1st in m’n leven een advokaat gebeld. Ik wist niet dat ‘t leven zo eenvoudig in elkaar zat. Deze gedachte overviel me helemaal na beëindiging van ‘t volgende gesprek met de verzekeringsmaatschappij-meneer van de taxi-chauffeur. Ik moest ‘m verzoeken de datum van uiterste betaling te verschuiven. Fluitje van een cent.
14 Jaar geleden had ik nog psycho-therapie nodig om mezelf stappen te laten ondernemen, zodat ik me voor studie zou inschrijven aan de universiteit. 4 Maanden lang kwam ik wekelijks bij dhr Müller om te vertellen wat ik wilde doen met m’n leven, welke keuzes ik daarbij dacht te gaan maken, welke stappen ik daartoe ging ondernemen, & ter controle of ik die stappen in ‘t verdere leven inderdaad al had gezet. Hij deed niks, behalve me foldertjes leveren van wat universiteitsstudies. & Praten. Maar dat laatste deed ik vooral. 1 Van m’n sterkste punten, had-ie al geconcludeerd na eerdere sessies. Mijn belangrijkste conclusie was dat ‘t leven helemaal niet zo ingewikkeld in elkaar zat als ik dacht. ‘t Was een kwestie van onnoembare angsten overwinnen.
Dhr Müller waart nog steeds ergens rond in Zijperspace.