In mijn nimmer aflatende strijd tegen de natuur & alle elementen daarin die mij willen belagen, heb ik vannacht een linke stap genomen. De natuur, vertegenwoordigd in de persoon van een mug, had mijn ‘move’ te laat door.

‘t Is een strijd van hart tegen hart. Rücksichtslos verwijder ik prikkende doornen & brandnetels, sla enge beestjes tot moes, of elimineer ze dmv verdrinking dan wel bestrooiing (‘t inzouten van slakken moet u niet verwarren met ‘t plezieren dmv verstrooiing). De natuur slaat terug door m’n lichaam te voorzien van bubbeltjes & begeleidend jeuken, me angst in te boezemen voor onverwachte verschrikking in huis (gister probeerde een pad m’n huis te betreden; m’n onverschrokken reaktie met bezem wist dit te voorkomen), & nachtmerries waarin beesten & planten mij beurtelings naar ‘t leven staan.
De natuur deinst nergens voor terug. Maar ik zal me niet laten kennen.

De truuk die ik doorgaans toepas bij nachtelijke onrust veroorzaakt door ‘t geluid van de speurzin van de mug, is m’n hoofd & lichaam diep wegstoppen onder een hoeslaken. Slechts m’n neus & mond dient er onderuit te steken. Ademhaling is nu 1maal noodzakelijk, wil ik mezelf niet ongemerkt gedwongen zien de strijd met m’n tegenstander te staken. & De mug schijnt mijn neus & mond niet als aantrekkelijk objekt voor bloedafname te beschouwen.
Door de niet-aflatende ‘zzzzzooooeemmm’ van de mug kon ik echter niet in de slapende toestand weerkeren. Ik lag wakker. ‘t Enige wapen dat ik tegen de mug kon inzetten was m’n boek. Maar die was maar liefst 487 blz dik (ik heb deze opmerking vanochtend bij ontwaken nog maar ff op korrektheid gekontroleerd). Een kompakt dik boek dus, dat niet veel zin had in zwiepen, o zo noodzakelijk bij ‘t snel & meedogenloos pletten van een mug tegen de muur. Desnoods tegen ‘t plafond. Dat laatste hoort door de hoogslaper tegenwoordig ook tot de mogelijkheden. Maar goed, na 2 hopeloze pogingen kwam ik tot de konklusie dat mijn wapen geen effekt had in m’n nimmer aflatende strijd met de natuur. Zeker deze ronde niet.

Ik pakte m’n vakantie-selffloating-matje uit z’n verpakking, liet ‘m selffloaten, haalde m’n dekbed van de hoogslaper, nam van de laatste afscheid (‘Sorry, na 3 maanden nachtelijkse trouwe dienst, zie ik mij gedwongen, ik hoop dat je beseft dat ‘t maar voor een kortwijl is, je de komende nacht, zonder mijn genoeglijk gewicht & heerlijke lichaamsgeur, alleen te laten doorbrengen’), & installeerde me in de woonkamer. Na de slaapkamer door gordijnen hermetisch afgesloten te hebben.

Daar had de mug niet van terug. Totaal geïsoleerd heeft-ie ‘t zonder maaltijd moeten stellen. Ik geloof dat dat z’n dood & een tekort aan nageslacht heeft betekend.

De natuur is aan zet in Zijperspace.