Als je vrijdagmiddag rond 12 uur aanwezig was, moest je bijspringen. Een vanzelfsprekendheid.
Schoenen aan, desnoods een jas, & dozen sjouwen.
Tante Wil stond bij de achterklep van de auto. Ze gaf aanwijzingen wat van haar was.
‘Zeg, An,’ zei ze tegen m’n moeder, ‘heb jij nou al een krop sla binnen staan?’
Of: ‘De helft van dat pak melk is van mij toch, An?’
Wat niet door Tante Wil was aangeschaft, ging naar binnen. M’n moeder zou Tante Wil & boodschappen even later voor haar deur afzetten.
De kop koffie hadden ze dan al achter de rug. Bij 1 van de zussen, ik geloof bij toerbeurt.

Op vrijdagochtend waren ze een vaste club gezichten in de Aldi, in de Vomar: de 4 gezusters Zegers. Jarenlang haalden ze elke week, op dezelfde tijd, hun boodschappen bij de 2 supermarkten. Ze wisten precies wat ze bij de 1 & wat bij de ander te halen.
M’n moeder bewaarde ’t parkeerbonnetje, want daar kreeg ze bij de kassa van de Vomar ’t geld voor terug.
Ze moeten boodschappenwagens vol hebben geladen, elke vrijdag weer, want om 12 uur sjouwde je jezelf een breuk. Dat waren dan alleen nog maar de boodschappen van onze familie. Die van de 3 tantes werden elders ontscheept.
Bleek er iets niet in orde, een verkeerde houdbaarheidsdatum, een opengescheurde verpakking, dan werd ’t artikel een week lang bewaard, inclusief de bon, & werd er een week later verhaal gehaald. Ze zaten bovenop hun huishoudportemonnee. Er mocht geen cent te veel richting supermarkt.

& Tijdens de koffie werden de bonnen uitgerekend.
Ome Siem vertelde dat op de begrafenis.
‘Wil rekende de bonnen uit. Dan werd er een notitieboekje bij gepakt. Schreef ze alles op. & Rekende ze alles na.
“Zeg, Cor, jij had toch dat pak wasmiddel?” zei ze dan.
Waarop ze weer voorovergebogen over haar aantekeningen & bonnen hing. Op een gegeven moment kon er dan met elkaar afgerekend worden. Op de cent nauwkeurig. Niemand die er iets van snapte behalve Wil.
“Als jij nou nog 2 centen hebt, Tiny, & Anny geeft mij een 10tje, dan kan ik Cor betalen voor wat zij bij de Aldi heeft voorgeschoten. Dan moet Cor voor die andere boodschappen nog 1 gulden 32 betalen aan Tiny, maar aangezien zij niet genoeg wisselgeld heeft daarvoor, kan ik dus beter dat 10tje wisselen bij jou, An. Kan ik gelijk jou terugbetalen van de melk & krijgt Tiny van jou nog die 41 cent van vorige week. Moeten we dan alleen nog de sinaasappelen afrekenen van afgelopen zaterdag op de markt, maar dan moet ik 1st weten wat die ook alweer ’t kilo waren. Daar heeft Anny alles voorgeschoten, behalve dan de appels, want die heb ik betaald. Die waren 3 gulden 25 totaal & we hebben allemaal een zak genomen. Trekken we daar de sinaasappels vanaf & ’t wisselgeld dat ik van vandaag berekend heb, dan heeft Tiny nog een schuld van 75 cent bij Anny & Corry 22 cent bij mij. & Deze bon moeten we bewaren, want dan krijgen we volgende week korting op ’t wasmiddel.”’
We lachten & lieten een snik tegelijkertijd.

Ik geloof niet dat ze nog gezamenlijk boodschappen doen, de 3 gezusters Zegers, nu Tante Wil er niet meer is.
Hoewel, nu misschien wel. Ze zitten, 3 ooms, 3 tantes & m’n moeder, in een vakantiehuisje, voor een week. Moeten ze zelf hun bonnen uit gaan rekenen.

& Sjouwen daar vinden ze geen vrijwilligers voor, hier ver weg van hun, in Zijperspace.