‘Ik had een fantastische date voor morgen,’ vertelt Pieter-Jan, ‘maar ik was vergeten dat m’n vader jarig was.’
‘Shit, ’t zit je ook niet mee,’ zeg ik meelevend.
Mannen onder elkaar. Male-bonding. Ik kan er eindelijk aan meedoen.
Ik leg even berustend m’n hand op Pieter z’n schouder.
‘Prachtig meisje,’ legt Pieter even voor me uit. ‘Indiaas.’
‘Oh, dat meisje dat van de week op je site stond?’
‘Nee, dat was hier.’
Hier was in de kroeg. Waar we nu bier stonden te drinken.
‘Dat waren 2 meisjes. Die heb ik vorige week aan de bar gefilmd. 1 Chinees meisje. & Dan zeggen mensen dat ik geobsedeerd begin te raken. Dat ik vrouwengek aan ’t worden ben. Terwijl ik alleen maar m’n werk doe.’
‘Precies,’ beaam ik. ‘Ik schrijf ook 1 op de 2 stukken, misschien iets minder vaak, over vrouwen. & Wat ze met me doen. Dat is nou 1maal m’n taak. ’t Moet vastgelegd worden.’
‘Ja, wij zijn journalisten.’
‘Als wij ’t niet doen, dan weet straks niemand wat er door onze hoofden ging.’
‘Straks weten mensen niet eens meer hoe die vrouwen er uit zagen die leefden in onze tijd.’
‘& Weten ze ook niet meer wat die vrouwen bij ons teweeg brachten. ’t Is goed wat wij doen, want niemand anders doet ’t voor ons.’

Dankzij Zijperspace blijven ze nog even wat langer voortbestaan (& dankzij Pieter-Jan natuurlijk).