talking heads

'Remain in light' heeft 1 van de lelijkste hoezen van de betere platen in de popgeschiedenis. Dat die lelijke afbeelding nou tussen mijn cd-collectie prijkt, vind ik tot daar aan toe, maar ik ga er niet mijn blog mee ontsieren.

Aan ‘t eind van onze gebruikelijke zaterdagmiddag rondstruinen door de stad gingen Lange Ton & ik op zijn kamer luisteren naar muziek. Z’n vader kwam dan op een gegeven moment thee brengen, die z’n moeder gezet had, waarbij altijd de vraag gesteld werd of we er een koekje bij wilden. Lange Ton wel, ik nooit. Ton zat in z’n stoel, die zo bij m’n Oma vandaan gehaald had kunnen zijn, & ik in z’n burostoel, aan de andere kant van de pick-up.

Lange Ton draaide de platen die hij die middag had aangeschaft, maar meestal had-ie te weinig geduld om de nrs tot ‘t eind te beluisteren. Want ik moest toch zeker ook dít nog horen. Waarna hij een andere plaat uit z’n kast tevoorschijn haalde & weer doorging met nrs-hoppen. Slechts tijdens ‘t drinken van de thee & ‘t eten van ‘t koekje bestond er een kans dat een nr tot z’n eind onder de naald bleef liggen.

Ondertussen namen we elkaar in de maling, probeerden we beiden scherpe opmerkingen naar elkaar te maken, om uiteindelijk te constateren dat Lange Ton toch altijd ‘t laatste woord had. Tenzij ik per ongeluk net ff grappiger was als hij. Dan hield-ie plots z’n mond & kreeg ik in plaats van een tegenopmerking een trap tegen m’n schenen met z’n oerdegelijke, maar o zo keiharde schoenen. Want als ik grappig was, dan ging ‘t meestal ten koste van hem. Dat was andersom ook wel zo, maar hij had nou 1maal langere benen & zat in z’n stoel in een betere houding om uit te kunnen halen. ‘t Hoorde een beetje bij de rolverdeling die we onszelf hadden opgelegd.

Er waren bepaalde bands heilig in de platenkeuze van Lange Ton. Daar mocht je niet doorheen praten, daar liet-ie de naald voor op de plaat liggen. Hij kocht daar alles van wat-ie kon krijgen & liet alle nrs volledig uitspelen op onze zaterdagmiddagen samen.
The Talking Heads was ‘t allerheiligste. Daar werd Lange Ton stil van & na afloop zelfs een beetje prekerig.

Hij vertelde bijv waar ‘Seen and not seen’ over ging. Hij wist dat ik toch niet naar teksten luisterde.
Dat een man had ontdekt dat als je jezelf een ideaalbeeld voor de geest haalt, een beeld van hoe je wilt dat je gezicht er uit gaat zien, & daar op gefixeerd blijft, dat je dan vanzelf in dat ideaalbeeld verandert. Daar ging dan misschien wel een jaar of 10 overheen, maar geleidelijk aan zou ‘t gezicht veranderen. De man had ook bemerkt dat andere mensen hun ideaal-beeld per ongeluk hadden veranderd. Waardoor ‘t tot een mislukking uitliep. & De man bedacht dat hij misschien dezelfde vergissing had gemaakt.

Lange Ton vertelde dat-ie ‘t 1 van de mooiste teksten van the Talking Heads vond. Hij vond ‘t een fascinerend gegeven: mensen zouden in staat zijn zichzelf te veranderen, maar door hun ongeduld juist weer niet.
Ik was ‘t met ‘m eens, zoals ik ‘t bijna altijd met Lange Ton eens was. Maar ik moest ‘m toch nog iets vragen.
‘Hé, maar Ton,’ zei ik peinzend in m’n stoel, nog onder de indruk van ‘t verhaal van de tekst, nog onder de indruk van de gehele muziek die zomaar tot ‘t eind was afgespeeld, ‘heb jij ook een vergissing gemaakt?’

Die middag was niet alleen de hemel blauw in Zijperspace.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *