Ik heb m’n familieleden een nieuw i-meel-adres gegeven. ‘t Leek me dat ze dat wel leuk zouden vinden. Vooral omdat ze tenslotte net als ik Zijp van hun achternaam heten. Wie wil er nou niet zo’n gemakkelijk te onthouden adres? Dacht ik.

Ik heb ‘t niet voor al m’n familieleden gedaan overigens; ‘t moet wel een uniek adres blijven. Ik heb ‘t alleen over m’n broers & m’n moeder. & Een nichtje, maar dat was omdat zij ook ‘ns met haar vriendinnen wilde i-melen. Speciaal voor haar een hotmeel-adres aangemaakt & vervolgens op mijn domein een zijperspace.nl-adres gecreëerd. Zo’n beginnende i-meler moet ‘t gemakkelijk gemaakt worden, tenslotte. M’n broers & moeder krijgen hun meel via Zijperspace gewoon naar hun oude adres doorgesluisd.
Behalve Carel. Die leest m’n weblog toch niet. Die is er absoluut niet in geïnteresseerd. & Wil er ook niks over horen. Dan krijg je van mij ook geen adres.

‘Wat heb ik er nou aan?’ vroeg 1 van m’n broers.
Niets, zei ik. Behalve dat ‘t een makkelijk te onthouden adres is. Voor jezelf & voor degene waarmee je contact wil onderhouden. Tenminste, da’s mijn gedachtengang.
Je hoeft ook niet meer je i-meel-adres achter te laten als je op 1 van m’n stukjes reageert. Mensen kunnen gewoon via ‘gerichte post naar Zijperspace’ zich tot je richten. Moeten ze alleen wel mijn naam vervangen door die van jou. & Bij Ma moeten ze ‘t vervangen door ‘mam’. Krijgt zij ook ‘ns post van mijn bezoekers. Vindt ze vast leuk.
Heb ik allemaal proberen uit te leggen aan m’n broer. Ik heb ‘m erbij verteld dat ‘t tot voordeel heeft dat-ie minder snel last zal hebben van i-meel-adres-zoekers, die er voor kunnen zorgen dat je inbox overspoeld raakt met spam. Omdat z’n adres nergens meer vermeld staat, kunnen ze ook geen spam meer sturen.

& ‘t Leek me ook heel grappig dat m’n ouders gefeliciteerd werden met hun 45-jarig huwelijk. Door intelligente & voorkomende mensen, die bovendien beseffen dat ik 1 van de liefste moeders in de wereld heb. Om hun daartoe aan te sporen was ik van plan om een popup-plaatje neer te zetten van m’n ouders in trouwkostuum. We hebben ‘t dan over 1957 (maar dat hebben deze intelligente & voorkomende lezers natuurlijk allang al begrepen). Met daarnaast een plaatje van hoe ze er nu uitzien. Zodat de mensen, de lezers, een beetje begaan raken met m’n ouders. Dat men zoiets krijgt van: tja, die Ton schrijft niet voor niets zo veel over die 2 (over m’n moeder natuurlijk veel te weinig, maar dat halen we later nog wel in). Lief stel. Daar heb ik wel een meeltje voor over.

Maar we snappen helaas de ballen van popup in Zijperspace.

PS: Na veel zeuren & zeiken (sorry Ramon) heb ik ‘t uiteindelijk voor elkaar gekregen. Maar dan ook heel eg mooi. Dacht ik wederom. Tenminste: ik vind de foto’s erg mooi. Misschien ligt ‘t eraan dat ‘t m’n ouders zijn (& dat ze dezelfde vanzelfsprekende mooiheid hebben die ik zie als ik in de spiegel kijk), misschien is ‘t ‘t feit dat ‘t zoveel moeite kostte ze gepopupt te krijgen (nieuw nederlands werkwoord).
Edoch, hier zijn ze dan: m’n ouders in & in . Mooi hè! (hier horen heel veel uitroeptekens achter, maar ik heb hier ooit gezegd dat ik nooit uitroeptekens gebruik, dus moet ik dit niet overdrijven)