Ik vergeet geheel & al eenieder op de hoogte te stellen van ’t wc-papier dat ik met mij meegenomen heb tijdens de vakantie. Ik word er nu plots aan herinnerd door de rol die op m’n toilet zojuist aangebroken moest worden. Hoewel aanbreken ’t verkeerde woord in deze is. Want er waren reeds enkele velletjes van afgescheurd. Dat bleek een noodzakelijkheid onderweg. Om die reden heb ik nog overwogen om de rol achter te laten in Oostende, waar ik m’n laatste nacht doorbracht. Maar m’n ervaring mbt reiscomfort & treinen seinde mij in dat dit niet een wijs besluit zou zijn. Altijd ’t zekere voor ’t onzekere.
Dit jaar had ik de wijsheid in pacht door vlak voor vertrek uit eigener beweging een gloednieuwe rol in m’n bagage te stoppen. Ik kende Canterbury inmiddels. Alsook mijn neiging bloedende wondjes te stelpen door de bewuste vinger in m’n mond te stoppen. Dat had mij vorig jaar toch minstens 1½ closetrol in 3 dagen tijd gekost. Geen vel daarvan is op directe wijze aan de vinger besteed. Dit natuurlijk veroorzaakt door mijn onbenulligheid aangaande ’t feit dat de accommodatie waar ’t bierfestival elk jaar weer gehouden wordt een koeienstal betreft. Waar stront doorgaans welig tiert, maar de beschaafde mens toch nog steeds ’t enige wezen blijkt die een hulpmiddel uitgevonden heeft ter voorkoming van lastige sporen in de bilnaad.
Neemt u van mij aan: bij verwondingen zoals in genoemd voorval is een pleister doorgaans afdoende om ’t bloeden te stelpen. Anders voldoet geduld.
Van ’t laatste bezit mijn persoon spijtig genoeg weinig. & Op vakantie bezit ik van ‘t 1e middel sinds voorgaande jaar slechts 1 of 2 exemplaren. Men moet immers niet te veel meezeulen.
Na enkele dagen bierfestival Kent, ik zal u de engelse benaming besparen, waarbij ik in de omgeving van Canterbury gewandeld heb, tevens gedronken, geplast, gepoept & gevreten, waarbij ik de meest ranzige banaliteiten gemakshalve maar achterwege laat, mocht ik mij verheugen in een nagenoeg nog complete pleerol. Slechts enkele velletjes hadden de revue gepasseerd.
Dit dwong mij tot ’t nemen van een beslissing. Zeker gezien ‘t feit dat ik mijn vakantie nog met enkele dagen wilde voortzetten, wandelend. Met in m’n achterhoofd de wetenschap dat niets zo heerlijk is als engels toiletpapier, degelijk doch stevig, krachtig maar veegbaar bovendien, mij medegedeeld door een lezer die bekend was met ’t engelse, & de continentale variatie hierop wel degelijk zachter is, maar o zo verraderlijk sporen achterlatend, uit elkaar vallend onder de minste schuivende beweging, zag ik mij gedwongen op een nagenoeg onopvallende plek m’n rol achter te laten, dit te beschouwen als een donatie aan de oekraïense dames die gebruikt werden als goedkope zomerkrachten op de boerderij waar onderhevig festival had plaatsgevonden, & een gloednieuwe rol te bekomen van de organisatie dezes.
Nieuwe rollen, nieuwe kansen, zo zou de organisator van ’t bingofestival te Tietsjerksteradeel goedmoedig meedelen. ’t Schijnt daar 3 dagen aan 1 stuk door te gaan. Rollators worden tegen duur geld op een speciaal daarvoor ingericht parkeergymzaaltje geparkeerd & worden in sommige gevallen pas een ½ jaar na datum weer afgehaald. ’t Kan er wild aan toegaan in de wereld van ’t kienen.
Maar daar wilde ik ’t niet over hebben.
Ik nam mijn nieuwe rol, vol enthousiasme over de verworven kwaliteit, mede in mijn speciaal daarvoor economisch ingerichte rugzak. Men moet immers altijd rekening houden met de hoeveelheid liters die een rugzak kan bergen. Gelukkig kon ik een groot deel van mijn meegesleepte bagage meegeven aan Hugh, verantwoordelijk voor ’t verkopen van ‘Foreign beer’ te Canterbury. Dat zou vanzelf wel weer op mijn reguliere adres in Nederland terechtkomen.
Ik wil u niet te veel lastig vallen met allerhande details, maar laatstgenoemde is toch zeer belangrijk geweest voor ’t welslagen van mijn vakantie. Ik zou er niet aan moeten denken dat ik geen ruimte had gehad voor die heerlijke wc-rol uit Canterbury. Terwijl ik mij aan ’t begeven was in de wilde natuur die the Isle of Wight rijk was. Meermaals heb ik dankzij dit dappere besluit, de wijsheid de ene rol voor de andere te ruilen, ’t genoegen kunnen proeven van een schoongeveegde bril. Waarbij ik ’t heb over de bril die ik doorgaans gebruik om de lange afstanden beter te kunnen aanschouwen. Want ondanks dat de hitte nog niet z’n hoogtepunt van de zomer had bereikt, heb ik toch meermaals te kampen gehad met ’t beslaan van de ruiten. Aangezien wissers nog steeds als ‘not done’ worden beschouwd, in zake ’t gebruik van de genoemde lange afstandsbril, gelijk in Engeland als in Nederland, voelde ik mij zeer behept met de velletjes die in ruime mate op voorraad waren tijdens mijn wandelingen aldaar. Zodoende kon ik ’t overtollig zweet ervan afvegen.
Dit jaar heb ik mij niet bezoldigd aan ’t steken van de vinger in de mond, vooral ook niet op momenten dat dit niet verstandig zou zijn ihkv ’t gezond & met niet te veel samengeknepen billen verblijven in een vreemd land. Vandaar dat ik genoemde toiletrol zojuist tegengekomen ben. De oude, tot een kokertje gereduceerd niemendalletje, hangend aan de closetrolhouder, moest vervangen worden. Mijn hollandse zuinigheid, waar ik, ondanks geenszins calvinistische opvoeding, mee gezegend ben, bracht mijn blik op de samengeknepen, verfomfaaide, om niet te zeggen kreukelige uitvoering van een wc-rol, & met volle overtuiging heb ik die geheel aan mijn billen gezet. Vakantieherinneringen moet men koesteren & de gelegenheid dient men te baat te nemen om alles dat ’t genot van weleer weer kan oproepen her te beleven.
&, Zoals ik elders al eerder heb gezegd, ik bezig geen plakboek. Ook niet van mijn vakanties. Mijn woorden zullen de herinnering in leven moeten houden. Maar anders had ik vast een exemplarisch velletje geplakt in een dergelijk schrift, om m’n nageslacht op de hoogte te stellen van ‘tgeen grootvaders in een ooit ver verleden heeft meegemaakt.

Alsook over de kilometers die z’n toiletrol heeft afgelegd in Zijperspace.