Ik moet er niet over beginnen. Gewoon accepteren dat ik ’t van hun heb gekregen. Of geleend. Niet belerend gaan doen.
Toch zou ik wat graag even naar boven willen lopen. Onder ’t mom van een gezellig gesprek.
‘Hoe gaat ’t nou?’
‘Ja, met mij gaat alles goed.’
‘& De hond?’
‘Ja, ook. Jij verder geen angsten meer?’
‘Nee, ik heb de laatste tijd geen enge beesten meer gezien. Noch van ze gedroomd.’
Dat laatste lieg ik dan natuurlijk. Maar voor een prettig gesprek met de buren hoor je niet zomaar alles op tafel te gooien.
& Terwijl ’t gesprek vordert komt ’t moment ook nader, een ontspannen moment, ’t evenwicht van ’t converseren met elkaar wordt bereikt, zodat elke weg ingeslagen kan worden, je hebt elkaar zienswijze, manier van doen, weer volledig geaccepteerd & bent blij dat je ’t zo getroffen hebt met al die mensen onder datzelfde dak, met ‘tzelfde huisnr; dan komt ’t moment dus nader dat je best wel wat mag zeggen over ‘tgeen je geleend hebt. Dat je daar toch eigenlijk wel een mening over hebt.

Als ik naar de supermarkt ga om inkopen te doen, dan zal ik juist bij bewuste schap wat extra aandacht besteden aan de verschillende keuzemogelijkheden. Je hebt ze tenslotte in allerlei soorten & maten. Zacht, dubbelwandig, teder, recyclebaar, met kussentjes, milieuvriendelijk, met opdruk, extra stevig, met nieuwe scheurstrip, hartstikke handig verpakt, met revolutionair nieuw afscheurmogelijkheid, & soms zelfs met korting als men tenminste in ’t bezit is van de bonuskaart.
Zoveel keus dat ik elke keer weer twijfel.
Wat had ik de vorige keer? Zitten er echt geen plaatjes op? Durf ik hiermee over straat? Blijft deze niet aan m’n billen plakken? Dit is wel heel goedkoop; moet ik niet vertrouwen. Hoe zal mogelijke visite zich voelen onder ’t genot van deze tissues aan de gat?
Om al deze motivaties & argumenten voor de juiste keuze op een rijtje te zetten loop ik vaak nog even een extra rondje. Even naar de suiker, daar heb ik ook nog een pak van nodig. Wat zakdoekjes voor als ik weer een keer verkouden raak. Dan valt ’t ook niet zo op dat ik geen beslissing kan nemen.
(Wat doet die vent met die lange jas toch de hele tijd bij ’t wc-papier? Hij heeft ook nog een petje op, zeker om z’n gezichtsuitdrukking af te schermen. Hij zit daar nu al 5 minuten voor zichzelf uit te mijmeren, je kan z’n lippen zien prevelen. Is ’t een toiletpapierfetisjist?)
’t Vergt moeite. Aandacht. Maar ik vind dan ook dat je er de tijd voor moet nemen. ’t Is tenslotte een artikel waarmee je een groot deel van ’t dagelijks comfort kan binnen halen. & Als die uiteindelijke visite gebruik moet maken van ’t toilet, zien ze aan ’t toiletpapier ook onmiddellijk waar je voor staat.
Degelijkheid. Kracht. Geen overbodige luxe. Geen poespas. Direct. Kwaliteit, niet bereikt door kwantiteit.
’t Heeft aandacht nodig. Toiletpapier hoort bij je persoonlijkheid te passen. Men moet kunnen zien dat men niet op de pot zit van Tante Truus in de Jordaan.

Daarom wil ik even naar boven lopen. Om toch even serieus te praten. Eigenlijk in de hoop dat ik een rol in m’n handen kreeg gedrukt van de week, dat zij node konden missen. Ze hadden ’t eigenlijk al een hele tijd verstopt, weggemoffeld, was toch ’t slechte merk, maar je gooit nooit zomaar iets weg, misschien bewaren voor als we gaan papier-machéen met ’t neefje.
& Misschien, dat hoop ik dan te horen, was ’t zo diep weggemoffeld, weg voor elke per ongeluk aanwezige vreemde blik, in de buurt van een warmtebron, dat ’t daardoor is gaan uitdrogen, ietwat ruw is geworden, onbruikbaar bijna, & ’t daardoor moeilijk is geworden de tissues van elkaar te scheiden, vanwege spontane scheuren elders op ’t vel.

Nee, ik moet m’n mond houden. ’t Er niet over hebben. Ik moet gewoon een kopje suiker brengen, uit dankbaarheid, of een pak zakdoekjes als 1 van hen snotverkouden is of aan de griep, dan van die hele stevige, kwaliteitszakdoekjes, die niet gaan scheuren, & geen verschraling veroorzaken aan de randen van de neus, hoe vaak je ’t ook gebruikt.

Want verschraling dient voorkomen te worden in Zijperspace.