Alles even op de juiste volgorde. 1st Komt Merel, dan kom ik. U kan ’t hier zien.
Ik had ’t echter op dat moment over m’n cursus lijfloggen, die ik al 9 afleveringen lang voor about:blank schrijf. Ik vertelde de heer verslaggever dat ik op de weblogconferentie een ‘live’-versie van m’n cursus zou geven. Aflevering 10.
‘Waar gaat dat over?’ vroeg-ie.
In de montage is dat weggevallen. Waardoor hij ‘t doet voorkomen dat ik alleen maar over m’n lichaam schrijf. Dat m’n weblog slechts gevuld is met wederwaardigheden over m’n lichaam.

Vind ik overigens niet erg. Mijn antwoord is in zekere zin de grappigste opmerking van de hele uitzending. Jammer dat de heer verslaggever geen tijd meer had om m’n naam onder die opmerking te plaatsen.
Ik stond erbij toen-ie Gert-Jan vertelde dat-ie toch echt moest gaan, wilde hij ’t item afkrijgen vóór uitzending van ½ 8. Hij moest nog knippen, plakken, tekst schrijven, etcetera. Dan moest-ie maar de weblogconferentie zelf missen. Er zat niks anders op.

Daardoor miste hij ’t volgende hoogtepunt.
(Tot mijn spijt, tot mijn grote spijt, kan ik de filmpjes & foto’s niet op m’n eigen server zetten, dit omdat mijn computer vanavond nog 1maal onderzocht moet worden. Vermiste bestanden moeten tevoorschijn getoverd worden & derhalve mag ik niets, of nou, bijna niets, op mijn harde schijf veranderen. Dat is tot vanavond. Vandaar dat ik tijdelijk profiteer van andermans ruimte op ’t net. Ik hoop ’t morgen te kunnen veranderen.)

& Ik.
Ach, ik.
Na mijn presentatie werd ik lichtelijk apathisch. M’n hoofd begon te kloppen. Ik begon m’n lijf te voelen. Die alles wat er met me gebeurd was, & nog aan ’t gebeuren was, wilde vertalen in lichamelijk ongemak.
’t Was alsof ik geconfronteerd werd met m’n eigen uitspraak. Dat de ene keer iets aan de hand was met m’n linker kleine teen, & de keer er op m’n hoofd jeukte.
Nu waren m’n slapen aan de beurt.

Paracetamol hielp. Maar dat pas nadat ik er 2 binnen een uur slikte & er enkele liters bier achteraan kieperde.
Ik zei tegen She: ‘Ik moet m’n hoofd verdoven.’
‘Dan kan je tenminste slapen,’ begreep ze.

De volgende dag aan de wandel gegaan. Onder nog steeds dezelfde medicatie. Uitgezonderd de alcohol.
Dat liet ik mezelf pas na 29 km toe.
Te laat.
Ik sliep wel die nacht, afgelopen nacht, maar niet continu. Een hoofdkussen geconstrueerd uit overtollige kleding kan een hel zijn.

Vanmorgen besloten naar huis te gaan. ’t Wilde niet helen. Zeker niet met enkele kilo’s die m’n schouders & rug belastten.
Ik strompel momenteel door m’n huiskamer. M’n benen hebben behoefte aan weer 29 km. Zodat gister geneutraliseerd wordt. M’n lichaam is verslaafd aan gewoontes. & Gewoontes worden al na 1 dag gecreëerd.
Ik denk er zelf ietwat anders over. Ik heb geen trek meer in paracetamol. Wel in bier. & Een goede nacht rust. Ik heb die webloggers & vogels in de morgenstond wel een beetje gehad.

Details volgen later wel in Zijperspace.