Ik zou tegen kerst naar Den Helder kunnen fietsen. Via Callantsoog. & Daar overnachten. Om bij te komen van de 1e etappe van 75 km.
We zouden dan over de broers kunnen praten. Over onszelf. Over Pa & Ma. & Naast hun zullen meer doden onze monden verlaten. Ook over wat fout aan ons is, waar een kink in de kabel.

We spelen dan de oude mannetjes die onze ooms ons hebben voorgedaan. Amicaal, fluisterend met een borrel of bier in de hand, schuin voorovergebogen als ‘t toch iets serieuzer wordt, een grapje niet meer gepast.

Soms snap ik niet waar die dwang voor grappen vandaan komt. M’n moeder hield er niet van, m’n ooms beten zich vast in ‘t sarcasme & villaine met een glimlach. De correctie-glimlach, waar een schuin mondje evengoed twijfel bij een jong kind achterliet.
M’n vader was meer van flauw & ontwapenend. Plus tegen de klippen vechtend tegen die van de broers van moeders kant. Die ‘t tenslotte uiteindelijk goed bedoelden.

Wij zijn de onthutsende mix.
Minder dapperheid, soms een dwangneurose, maar altijd omdat er gezelligheid & geen on- ipv enigheid mag zijn.

Ik moet daar maar weer eens naartoe fietsen. Vanwege de kans dat ik er 2 broers zou kunnen treffen. Ook om te kijken wat Den Helder betekent in ‘t inmiddels vastgeroeste perspectief van er niet meer willen zijn.
Ik denk dat ik er de boel daar weer wat meer op orde kan brengen. De boel in m’n hoofd. Dat wat volgt op wat daaraan vooraf ging. Nogmaals een herhaling van stappen ooit gezet, de opsomming daarvan voor waarheid houden & met een tijdelijk gerust hart huiswaarts keren.
Vol herleefde verhalen, geborduurde constructies, maar bekeken van de achterkant, waar de plukjes, knoopjes & korte eindjes nog te zien zijn.

Ik moet maar weer eens die kant op, hopen dat m’n fiets ‘t houdt.

‘t Wordt weer tijd voor van 3 kanten wind in Zijperspace & kijken waar de 4e zwijgt.