Om 4.43 uur vroeg ik me af waarom ik juist nú wakker moest worden. Om toch iets te doen te hebben, & bovendien is ’t ondertussen een traditie, zo midden in de nacht, vertrok ik richting wc. Een stevige straal was de rechtvaardiging, ogen die zich amper wilden openen de ontkenning van de noodzaak. Dodelijk vermoeid ging ik weer liggen.

Om 5.55 uur precies, ik zag de laatste 5 op de wekker tevoorschijn springen, bedacht ik dat ik trilgedachtes had. Een dieper inzicht. Ik probeerde deze vaststelling met voorbeelden te staven. Dit ging een ietwat moeilijk, omdat m’n hoofd ’t wat te letterlijk neemt.
(’t Voelt als te veel gedronken hebben, waarbij je hand de volgende dag trilt & moeite heeft voorwerpen te vatten. Of ’t voelt als een blik die niet stil staat. De hele tijd heen & weer schieten, snel registreren om onmiddellijk door te gaan naar ’t volgende object dat in ’t oog valt. Zoals Rapid Eye Movement, ogen die schijnbaar rusteloos de slaap doormaken, zo maken mijn gedachten sprongen die zinloos lijken, geen rust kennen, maar op de achtergrond, ergens verborgen, een reden blijken te hebben. Trilgedachtes; ze kennen nooit rust & bewandelen slechts zelden een pad tot aan ’t eind).
(Ik schrijf een brief aan m’n werkgever, verzoek ‘m daarin om ’t corrigerende salaris waar ik nu al een ½ jaar op wacht, dreig met mezelf ziek te melden, stel ondertussen een biermenu samen, betwijfel of ’t wel door zal gaan, verzin een stuk of 10 teksten, of in ieder geval onderwerpen, maak niets af, een alinea eindigt in een zin, een zin in enkele woorden, een idee in ’t vervolgens vergeten, ik laat me steeds afleiden door ’t volgende onderwerp, dat blijkbaar meer urgentie heeft, dat minder lijkt te vervelen).
(Om controle over mezelf te krijgen, om rust te vinden, om te kunnen slapen uiteindelijk, probeer ik kalm te blijven liggen, in 1 houding. Liggend op m’n rug, handen op m’n borst, benen gestrekt. Ik spreek mezelf toe, bedenk dat ik schizofreen zou kunnen zijn, zo vermanend als deze toespraak m’n hoofd doet vullen, raak daardoor afgeleid, zie daarin de bevestiging van de trilgedachtes, ik ga ze claimen, vraag een octrooi op deze ontdekking aan, ‘Nou moet ik ophouden,’ zegt een woedende stem van binnen, schiet weer in de schizofrenie-gedachte & begin me af te vragen of dat de reden is dat mensen met mij omgaan zoals ze met mij omgaan, & vraag me op gegeven moment af hoelang ik met dit gedrag m’n bed reeds vul).

(Wedden dat ’t precies een uur is?)
Ik keer me om naar de wekker & zie dat ‘t 6.54 uur is.
(Ik heb een automatische klok in m’n hoofd zitten, die slechts een minuut verliest op een uur.)
Ik ben moe van mezelf, verschrikkelijk moe. Ga op m’n zij liggen, m’n rechterzij, voor de 100e keer probeer ik op die manier de vermoeidheid van m’n hoofd naar m’n lichaam te krijgen. Nee, net andersom: van m’n lichaam naar m’n hoofd. & Een minuut later moet ik alweer constateren dat ik opnieuw op m’n rug lig. Ergens heb ik ’t terugdraaien gemist. Besluit daarom onmiddellijk op m’n andere zij te gaan liggen. Da’s lang geleden. Misschien dat ik ’t lekkerder vind.

Om 7.53 uur mag ik nog een ½ uur blijven liggen. ’t Laatste uur is voorbij gevlogen. M’n linkerzij beviel. Ik lig nog nagenoeg ‘tzelfde als na de laatste beweging.
(Maar ’t wordt nu een kwestie van zonde: een ½ uur, of hooguit 3 kwartier & ik moet stoppen met moe zijn).

Om ¼ over 9, om 9.13 uur om precies te zijn (ik wil altijd precies zijn in de ochtend, bedenk ik me weer eens, misschien wil ik de hele dag precies zijn, maar in de ochtend heb ik de tijd om me dat te beseffen), weet ik dat ik te laat ben. 3 Kwartier. Geen stukje vandaag.
(Ik heb me door trilgedachten in slaap laten sussen, af laten leiden, vermoeien, moet ik nu meteen een broodje gaan smeren, thee gaan zetten, of me voor gaan bereiden op m’n snelle weg richting werk, een douche nemen, twijfelen, de kachel aanzetten & een excuus schrijven voor niet verschijnen vandaag?).

Er volgt opnieuw een conversatie die niet te volgen is in Zijperspace.