Goed, die kruidenbouillon waar ik ‘t gister over had, daar moet ik nog iets over kwijt. Want ik kon natuurlijk niet zomaar voor 3 dagen maaltijden weggooien. Daar doe ik niet m’n best voor in de keuken.
3 Dagen maaltijden, hoor ik iemand z’n wenkbrauwen optrekken.
Ja, 3 dagen maaltijden. Als ik in de keuken ga staan om mezelf iets te bereiden wil ik daar een bepaalde mate van efficiëntie bij betrachten. Daar heb ik mijn koelkast/vriesgedeelte op geselecteerd. Model vrijgezel, zogezegd. Zodat ik wat kan bewaren. Ik bereid niet zomaar een maaltijd voor de dag van vandaag, maar denk meteen even vooruit, zodat ik voor elke dag van de rest van de week iets gezonds zelfbereids kan eten. Als ik na 9-en thuis kom van m’n werk heb ik toch geen zin om keukenprinsje te spelen. & M’n magnetron wel. Die staat zich de hele dag te vervelen, te wachten tot ‘t baasje ‘m eens flink aan ‘t werk zet. De vriezer vriest natuurlijk ook niet voor niets. Of ‘t moet voor de ijsjes zijn die ik bewaar voor ‘t geval dat m’n neefjes & nichtjes plots voor de deur mochten staan. Dat laatste is al 7 jaar niet voorgekomen, dus kan ik beter een andere bestemming vinden voor de vriezende eigenschappen van dat kastje in m’n keuken.
Ik kook dus efficiënt extra veel. 1 Van de maaltijden verorber ik normaliter meteen dezelfde dag, de rest verdeeel ik in 2 porties, schep ik over in van die heerlijk burgerlijke vriesbakjes die je goedkoop kan inslaan bij de fantastische winkelketen Blokker, & zet ik als klein stapeltje (dat gaat zo makkelijk bij dit model bakje, ze zijn er op gebouwd om gestapeld te worden) diep weg in de vriezer.

Datzelfde ritueel had dus ook gister moeten plaatsvinden. Ware ‘t niet dat er geen rijst in huis was. Zonder rijst had ik niet meer dan een gehakt-sausje, met enkele stukjes groente. Niet echt bijzonder. Bovendien behoorlijk zout. Vanwege de bouillonblokjes. Tuinkruidenbouillonblokjes (ik heb de verpakking inmiddels weggegooid, maar ik kan me herinneren, alsof ‘t in m’n geheugen gebrand staat, dat de fabrikant, of anders in ieder geval de ontwerper van de verpakking, ‘t geheel & al aan elkaar geschreven heeft; daarom nog 1maal: tuinkruidenbouillonblokjes, & misschien straks nog een paar keer, want ‘t gaat nu 1maal in dit verhaal over tuinkruidenbouillonblokjes).

Pas nadat ik klaar was met ‘t bereiden van de maaltijd, of beter: de gehaktsaus, nu we toch deze term hebben laten vallen, kunnen we ten behoeve van de overzichtelijkheid, misschien moet ik zeggen 1duidigheid, beter slechts 1 term hanteren; pas nadat ik klaar was met ‘t bereiden van de gehaktsaus drong ‘t tot me door dat ik die tuinkruidenbouillonblokjes al een hele tijd in ‘t keukenkastje had liggen. Wellicht was ‘t zaak de houdbaarheidsdatum te controleren? Ik vond ‘t buiten koud; de vuilnis die ontstaan was door de kook-aktiviteiten, had ik nog niet durven plaatsen in de vuilnisbak, die zich dus, men begrijpt ‘t inmiddels wel, in ‘t koude buiten bevond. De verpakking van de tuinkruidenbouillonblokjse bevond zich derhalve nog op ‘t aanrecht. De uiterlijke datum van consumptie aangegeven op de verpakking luidde maart 2002, & inmiddels was ik gister inmiddels gearriveerd in februari 2003. & Met mij vele anderen, maar waarschijnlijk hadden die geen bouillonblokjes met die houdbaarheidsdatum op de verpakking in de maaltijd gedumpt.

Ik heb vanochtend evengoed de rijst in huis gehaald. Ik heb de rijst gekookt. & Dat geheel aan ‘t gister bereidde prutje toegevoegd. Nu was ‘t nog slechts een kwestie van durf.
Lef.
Moed.
Courage.
Guts.
Zou ik vanavond ‘t risico durven nemen de maaltijd te nuttigen? Op gevaar af vergiftigd te worden door od-tuinkruidenbouilonblokjes (od staat in deze voor ‘over datum’; een beroepsterm, ik kon ‘t niet laten die ooit nog eens in 1 van mijn teksten te gebruiken).
Ik heb geen guts. Daar kan ik eerlijk over zijn. Zeker niet als die guts betrekking moeten hebben op mijn darmen. Een zeer gevoelig punt. Ik wil daar heus ook nog wel eens wat over vertellen, maar dat moet ik dan vantevoren gaan aankondigen, want ik weet dat dergelijke verhalen niet door iedereen geapprecieerd worden.

Ik leg dit soort kwesties over ‘t algemeen altijd aan andere mensen voor. Liefst zoveel mogelijk mensen. Dan kan ik m’n mening aanpassen aan degene die ‘t dichtst bij die van mij zit. Kortom, ik blijf m’n guts wegstoppen, ik wil van geen courage weten, ik gooi eten ter waarde van ong € 10,- liever door de gootsteen dan dat ik daarvoor een greintje moed bij elkaar wil sprokkelen. Ook al krijg ik de dapperheid van een andere persoon aangereikt.
Helaas sprak ik vanavond slechts met Saskia. Zij was de enige die ik vandaag als direkte collega had. Waar ik mee in kontakt stond omdat ik nou 1maal met haar samenwerkte. & Waar ik na afloop van ‘t werk een praatje mee ging maken. Over de houdbaarheidsdatum van tuinkruidenbouillonblokjes.
‘Oh, dat kan helemaal geen kwaad,’ zo sprak Saskia, ‘ik let zelf nooit op de houdbaarheid van bouillon. Bouillon is toch voor ‘t grootste gedeelte zout, dat bederft niet zo snel. Soms voelen ze wel wat smeuïg, als ze een lange tijd hebben gelegen, maar ik heb nog nooit iets overgehouden aan bouillonblokjes die over datum waren.’

Ik zit nu ondertussen al 1½ uur te wachten op ‘t moment dat de bouilonblokjes de frontale aanval op m’n darmen gaan openen. Ik zit al die tijd te wachten tot ik de telefoon moet grijpen om Saskia op de hoogte te stellen van ‘t feit dat ze mijn dienst morgen over zal moeten nemen. & Om volledig zeker van m’n zaak te zijn, mocht Saskia willen ontkennen dat ‘t de schuld is van de tuinkruidenbouillonblokjes, heb ik, voor latere analyse, 3 happen van de gehaktsaus met rijst laten staan. Die zal ik zorgvuldige bewaren.
Ik laat af & toe een boertje, m’n buik voelt opgezwollen, m’n lichaam is moe. Helaas kan dit allemaal veroorzaakt worden door andere faktoren, zeker gezien ‘t feit dat ik deze verschijnselen altijd rond dit tijdstip van de avond heb.

Maar evengoed wachten we nog steeds in spanning op dat wat komen gaat in Zijperspace.