twijfel

Ik heb er geen zin in. Geen zin om boodschappen te doen, geen zin om een film te gaan kijken. Ik zal u de rest van de opsomming van alle dingen waar ik geen zin in heb besparen; ‘t zou de tekst ellenlang & dodelijk saai maken. Waarna men er vervolgens ook geen zin meer in heeft. Deze besmetting kan ik de mensheid niet aandoen.

‘t Komt allemaal door gisteravond. Onder invloed van genoeg alcohol heb ik de dansvloer betreden. Jaren niet gedaan. Voorzover ik me kan herinneren was koninginnedag 2000 de laatste gelegenheid dat ik met m’n voetjes van de vloer ging, de straat, moet ik zeggen in dit geval. Onder ‘t mom dat ik ondertussen een oude man ben waag ik me er niet meer aan. ‘t Streven is dat ik me er niet meer aan waag. ‘t Idee van ouderdom roept beelden op van hippies die in de new wave-tijd (ik was de dj) de dansvloer betraden & met hun lichaam zwierend, de haren wapperend, ronddraaiden. Afschuwelijk anachronisme. Daar wilde ik later niet aan meedoen.

Maar terwijl ik dans zie ik mensen wijken, mij de ruimte geven, van de zijkanten kijken. Ik voel blikken bewonderen, of juist nonchalant net doen alsof ‘t ze niet interesseert.
Ik heb meegemaakt (‘t is ondertussen wat jaren geleden) dat mensen applaudiseerden nadat ik een tijd op de dansvloer had doorgebracht.
Schaamrood op m’n kaken: had ik me zo erg aangesteld? & Lichtelijk gegeneerd voor de aandacht, ietwat overdreven aandacht, die ik kreeg.
Gisteravond kwam er een dame op me aflopen. Ze moest ff kwijt dat ik prachtig kon dansen.
Ik ging naar huis. Werd de volgende ochtend wakker met een kater. Ik had me aangesteld.

Ik kreeg van de week een ander compliment. Ik bedankte de dame in kwestie. Oprecht. Maar met de aantekening dat ik de volgende dag wel weer zou twijfelen over m’n kwaliteiten. Waarop zij vroeg wat ik zo leuk vond aan ‘t twijfelen.
Zittend op ‘t toilet (sommige mensen denken na terwijl ze rondjes om de tafel lopen, anderen tijdens ‘t poetsen van de tanden; vreemd genoeg komt er bij mij in beide situaties niet veel zinnigs uit) bedacht ik dat ik niet anders kan. Niet anders zou willen ook, inmiddels.
Ik moet toegeven, ‘t waren niet veel gedachtes die mij te binnen schoten, daar op ‘t toilet, weinig verheffend bovendien, maar ik merkte een bepaalde mate van genoegzaamheid in m’n eeuwige getwijfel. Ik moest er gewoon maar mee door gaan, dacht ik, terwijl ik de wc doortrok.

& Voorlopig dansen we niet meer de polka in Zijperspace.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *