‘Ik wist niet dat jij daar toe in staat was,’ zei Alle.
‘Waar niet in?’ vroeg ik.
‘In van die spelletjes.’
‘Daar ben ik heel goed toe in staat.’
‘Ja, dat snap ik wel, maar ik had niet gedacht dat jij je er aan over zou geven.’
‘Ik wil ’t ook liever niet.’
‘Hé, Thomas,’ gaat Alle verder, ‘hoe krijg je ’t dan voor elkaar, de hele dag zo’n spelletje spelen & dan is ’t klaar?’
‘Ja,’ antwoordt Thomas. ‘Ik heb een keer een spel gekocht, die mocht ik binnen een dag ruilen, ik had ‘m ’s ochtends gekocht, maar toen was ik net ná sluitingstijd klaar. Helemaal afgespeeld. Maar kon ik ‘m toch net niet ruilen.’
‘Zou jij denken dat Ton ook dat soort spelletje speelt?’
‘Ik moet dat soort spelletjes niet spelen, want dan raak ik verslaafd,’ zei ik.
‘Ik dacht dat jij helemaal ’t type niet was voor dat soort spelletjes.’
‘Ben ik wel. Alles waar je verslaafd aan kan raken, daar ben ik ’t type voor.’
‘Ik dacht dat jij meer ’t type was dat in een boek dook.’
‘Daar raak ik ook verslaafd aan. Maar ik ben liever aan een boek verslaafd dan aan een spelletje.’
‘Is echt maf,’ ging Alle weer verder, ‘soms word ik wakker uit zo’n spel & dan blijkt de zon al op te zijn gegaan. Is de hele nacht voorbijgegaan.’
‘Dat is ’t nadeel,’ zei ik, ‘ik ga me verschrikkelijk schuldig voelen. Ik wil mezelf niet meer zien. Dat heb ik bij een boek niet.’
‘Dan is die hele dag weg, want dan moet ik slapen.’
‘Ik blijf wakker liggen. Bedenk allerlei sluiproutes in ’t spel, & blijf doorspelen, ook al is ’t spel afgelopen. Ik kan nergens anders meer aan denken. Ik voel me schuldig dan. Ik had een boek willen lezen. Of schrijven.’

Dan weet u waar u aan toe bent, Zijperspace passerend.