Laat ik 1st beginnen met te vertellen dat ‘t heerlijk is om af & toe van mezelf te bemerken dat ik heus wel wetenschappelijke namen van al die insectensoorten die aan mij voorbij komen & derhalve in m’n immer groeiend archief opgeslagen dienen te worden (zo heb ik dat bij mezelf nou 1maal ooit besloten), zonder fouten over kan typen. Incl de Ctrl-i, zodat ze zoals-het-hoort cursief gedocumenteerd worden.

Ik heb m’n toetsenbord, een “Natural” Ergonomic Keyboard 4000 v1.0, al voor de zekerheid via Marktplaats opnieuw aangeschaft. Amper gebruikt stond geschreven in de advertentie, maar van de 2 ongebruikten die ‘t stel in de aanbieding had (ze hadden door hun tuin geen tijd meer voor andere bezigheden), was de meest ongebruikte al bestemd voor een eerdere bieder.
Ik was allang blij dat ik me een ‘nieuwe’ reserve aan kon schaffen, eigenlijk uit angst dat ik op een gegeven moment verward zou kunnen raken omdat de letters niet meer door de toetsen schenen. & Dan met name (op volgorde van de mate van toegenomen onzichtbaarheid) de ‘d’, de ‘e, de ‘k’, de ‘s’ & de ‘l’.
Waarbij tegelijkertijd de vastgeplakte stof op zelden door mijn vingers betreden toetsen (of regionen, zoals bijv de zijkanten van de spatietoets of de ruimtes tussen de verschillende groepen toetsen) van een onappetijtelijkheid getuigen die ik m’n beste vrienden niet in een vlaag van onbedwingbare eerlijkheid zou durven tonen.
Dat zou zoiets zijn als aan ‘t aan ‘t eind van de dag je voet uit de sok te pakken, tussen de teenafscheidingen te frummelen & dan nog even een fotootje doorsturen naar de appgroep van wat je daar allemaal vond. Daar krijg je geen extra biertje van tijdens de 1stkomende VrijMiBo, ook al ben je er die keer wel.

Maar ik heb mezelf opgevoed, inmiddels, vooral door te gaan met de dingen te gebruiken zolang ze ‘t nog doen & tegelijkertijd boeken gelezen over alle kleine microben die ongemerkt in je huis ronddwalen, in dermate grote veelvuldigheid, dat de schrijver(s) & ik besloten hebben dat ik (& zij dus nog vóór mij) me er beter niet druk, maar wel nieuwsgierig over kan maken.
Die laatste uitdrukkingsverbinding klopt natuurlijk niet, maar zo begrijpt men mij vast wel.
Ik blijf gewoon ‘t oude toetsenbord gebruiken totdat-ie volledig versleten is &/of ikzelf bijziend & niet in staat meer te zien over welke toetsen ik m’n vingers wil bewegen (ingeval ik ‘t blindtypen op m’n oude dag heb verleerd), vooraleer ik ‘m vervang voor ‘t reserve-exemplaar. Want stel je voor dat men dan reeds lang gelee besloten heeft om geen ergonomische toetsenborden meer te maken.
Of dat Marktplaats niet meer bestaat. Dat kan natuurlijk ook.

Waar dit dan over gaat, zal menigeen ondertussen bedenken, aangekomen op zo ong dit punt hier.

Ik vermoed dat de stoel waarop ik zit, reeds die functie voor mij uitoefenend in ‘t ouderlijk huis, ‘t eerder zal begeven dan genoemd keyboard. Momenteel zit ik ong, heen & weer lopen tussen boekenkasten, keuken, wc, etc, meegerekend, omdat opstaan & neerzitten ook bijdragen aan de slijtage, 12 uur per dag achter m’n beeldscherm. Een groot gedeelte van die tijd liggen 8 van m’n vingers dankzij ‘t 10-vingerig typesysteem van Scheidegger op de voor hen bedoelde toetsen, gereed om in actie te komen.
Wat eigenlijk zo’n beetje continu is.
Tenzij ik peinzend op m’n hoofdhuid zit te krabben.
Of de muziek zachter/harder moet (Chrome Book aan rechterzij die dat beheert).

Waarom ik ‘t daar allemaal over heb, vraagt men zich inmiddels vast nogmaals af.
Ach, beschouw ‘t als een vingeroefening.

Dat ze maar niet te vroeg verkrampen in Zijperspace.