Heb ik de lezer ooit lastig gevallen met Shakespeare? Heb ik ooit overduidelijk laten merken dat ik bijna alles van Shakespeare (weliswaar over ‘t algemeen in nederlandse vertaling) gelezen heb? Dat ik vind dat eigenlijk eenieder dat zou moeten doen?
Door ‘t stellen van deze vragen bedoel ik slechts te zeggen: bij gebrek aan betere mededelingen, & aanwezigheid van een docu van Al Pacino over Richard III, van Shakespeare, op ‘t 5e net, zie ik mij gedwongen u hiervan op de hoogte te brengen. Ik ben er in ieder geval bijtijds voor thuisgekomen.

Voor de rest zal geen voortgeplante wijsheid zich verspreiden vanuit Zijperspace.

De volgende ochtend:
Eigenlijk ben ik vergeten erbij te vertellen dat ik ‘t grootste gedeelte van de inhoud van de stukken van Shakespeare vergeten ben. Ik zie me nog wel staan in de bieb voor ‘t schap met toneelwerken, ik zie me elke keer 3 werken van ‘m meenemen & een week later terugkomen voor de volgende 3, maar wat ik toendertijd tot me heb genomen is bijna geheel weg. ‘t Wordt vooral overschaduwd door shots uit films, bewerkingen voor ‘t doek (Orson Welles & Kenneth Brannagh), of BBC-uitvoeringen (John Cleese in ‘Taming of the shrew’). Gelukkig ben ik niet alles kwijt, denk ik dan. Maar ik zou niet zomaar de verhalen na kunnen vertellen.
Van ‘t verhaal van de docu gisteravond kan ik ook niet veel berichten. Binnen een ½ uur was ik vertrokken. Weliswaar zat ik nog steeds op dezelfde plek, maar dan in een dergelijke geestelijke toestand dat beelden & geluiden ervan niet onmiddellijk door mij konden worden opgenomen. Ik had me voorgenomen meteen de video-recorder aan te zetten mocht zich een dergelijke behoefte bij mij ontstaan, maar ik kan me ‘t moment van sluimering zelfs niet herinneren. Waarschijnlijk ben ik plots als een blok in slaap gevallen. Toen ik weer enigszins bijkwam op m’n bank was ‘t programma reeds 2 uur vervangen door veel nietszeggender beelden.

Ik heb al jaren ‘t verzameld werk van Shakespeare in m’n kast staan. Een enkele keer heb ik er een blik in geworpen; de ouderwetse engelse taal houdt me tegen me er verder in te verdiepen. Maar bij ‘t declameren door Al Pacino:

Now is the winter of our discontent
Made glorious summer by this sun of York;
And all the clouds that lour’d upon our house
In the deep bosom of the ocean buried…..

heb ik toch weer besloten dat ik nogmaals een poging moet wagen de inhoud tijdelijk onderdak te verlenen in m’n hoofd. Zeer tijdelijk misschien, maar ‘t zal een aangenamen verpozen zijn.