Angsten komen terug, die alleen maar bevestigen dat ik ‘t niet kan.
Ok, ik ben in staat een klein truukje te presenteren. Niet meer. Daar raakt men al snel verveeld van, zeker als de verrassing van veelheid voorbij is.

De angst bekruipt me dat ik ‘t niet kan, of niet meer kan. Writer’s block slaat toe, concentratie verdwijnt. Angstvallig ga ik op zoek naar andere bezigheden.

‘t Blijkt slechts een wereldje te zijn, zoals reeds bevroedt, maar nu xtra bewust: een wereldje in de rest van de wereld. Zijperspace heeft daar eigenlijk niks mee te maken.

De eenzaamheid, de drang ernaar, slaat net zo hard toe op gegeven moment.
‘Laat me met rust,’ schreeuwt ‘t door m’n hoofd.
Ik weet dat ‘t andere oorzaken heeft, maar heb al jaren geleden de moed opgegeven mezelf te hoeden ervoor.
Ik ben weer toe aan een potje zelfdestructie. Niemand die daar aan mag komen. Hadden ze maar eerder aandacht moeten schenken.

Ik ben een afschuwelijk persoon, die zichzelf als een universum ziet. Alles wordt vandaar beschouwd, geen ander standpunt kan ik innemen.
Ik zou graag anders willen, belangstelling tonen voor anderen, maar verval al snel in oude gewoontes. Ik kan bij voorbaat de moed opgeven. Ik kan de wereld wel willen veranderen, maar ik kan mezelf nogeneens lichtelijk aanpassen.

Zijperspace is gedoemd te gaan sluiten.