‘Ik begin overal laat mee, ‘t verhaal van m’n leven,’ schreef ik bij de inschrijving op de website voor oud-leerlingen van m’n middelbare school. ‘& Als ik er 1maal aan begonnen ben, wil ik er niet makkelijk mee stoppen,’ voegde ik er aan toe.
Ik lag vanochtend in m’n bed nog even na te denken waarom ik me eigenlijk ingeschreven had. Ik twijfelde of ik echt geïnteresseerd was weer contact te krijgen met al die mensen van vroeger. Ik wist niet of ik ze wel opnieuw wilde kennen. Ik leid m’n eigen leven, niemand van vroeger komt daar nog in voor, behalve familie. Geleidelijk aan, elke keer een stap verder, ben ik verwijderd van de mensen die ik op de middelbare school kende, tot er van hen niemand nog om me heen was. Niet dat dit mijn streven was. We dreven langzaam uit elkaar, tot we op een gegeven moment volwassen bleken te zijn. & Er geen ruimte meer was voor de mensen van vroeger.

Terwijl ik nog lag te mijmeren in de ochtendschemer van gordijnen ½ open liep een kind m’n raam voorbij. Waarschijnlijk in gezelschap van z’n vader, want ik hoorde een licht vermanend gebrom. Die brommerige stem werd overstemd door lange uithalen uit de keel van de jongen. Hij huilde. Hij wilde niet naar school, klonk nog maar net uit z’n haperende woorden tussen de tranen door. Waarschijnlijk kleuterschool, vermoedde ik in mijn bed. Ik hoorde ‘m nog net niet stampvoeten.

Ik werd zelf door m’n moeder naar de kleuterschool gebracht. 2 Keer heeft ze dat geprobeerd. De 1e maal huilde ik zo hard & langdurig dat ze me als onbestelbaar maar weer heeft meegenomen. Ze had een tijdje op de gang staan luisteren of ’t wel ging, maar ’t geluid dat uit ’t klaslokaal kwam was dermate overweldigend dat m’n moeder & de juf gezamenlijk besloten mij maar weer thuis te laten zitten. Bij de 2e poging van mijn moeder mij op school achter te laten vroeg de juf of ik een tekening wilde maken. ½ In tranen ben ik daar aan begonnen, in de veronderstelling dat m’n moeder al weg was. Al huilend tekende ik een mannetje. De juf keek mee.
‘Goh, wat kan jij mooi tekenen.’
Ik was verbaasd. Dat wist ik niet. Dus begon ik meteen aan de 2e tekening. & Vergat thuis.

Ik hield niet van veranderingen. Voor mij moest alles altijd ‘tzelfde blijven. Mijn ouders dachten daar anders over. Dwongen me naar een andere school te gaan, m’n kamer te verlaten, ’s zondags mee te gaan voor een wandeling, lid te worden van een vereniging. Elke keer wisten ze een reden te verzinnen waarom de wereld op z’n kop gegooid moest worden. Ik moest uiteindelijk wel akkoord gaan.
Mijn manier van tegengas geven, de rem erop zetten, was door 2maal te doubleren. 7 Jaar deed ik over de 5-jarige HAVO. & Zelfs daarna bleef ik enkele jaren lang regelmatig terugkomen in ’t gebouw waar ik les had gehad. Onder ’t mom van postertjes brengen die opgehangen moesten worden tbv publiciteit voor ’t jongerencentrum waar ik inmiddels werkte. Kon ik er tenminste aan wennen dat ik er weg was.

In Zijperspace verandert er nooit iets, of anders wil ik ’t niet merken.